Δεν περισσεύει κανείς..

Για να κατανοήσεις <<αυτό που είναι>> πρέπει να δεις μέσα από τα μάτια κάθε δημιουργήματος.
Γι αυτό φτιάχτηκε έτσι ο κόσμος μας, γι αυτό μοιάζουν όλα τόσο υποκειμενικά.
Για να μαζευτούμε όλοι και να πούμε τις αλήθειες μας..
Για να αναζητήσουμε αυτή την μυστική ένωση
που μας εκφράζει.
Αφού πάντα το μέρος μιας ευρύτερης αλήθειας
θα είμαστε ο καθένας..
Και το νόημα μόνο θα σχηματίζεται σιγά σιγά πια,
όταν δούμε πως δεν περισσεύει κάνεις.
Όταν κάθε ύπαρξη θα βιώσει πως χωρίς τον άλλον,
δεν είναι..

Λιποτάχτες του φωτός.

• 
  
  Υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλάνε ένα χρυσό μέσα τους
  και όταν απελπιστούν δεν τον σκορπάνε όσο όσο.
  Ψάχνουν ένα σημαντικά όμορφο μέρος και απομονώνονται.
  Θα τους βρεις σε ένα βουνό, σε μιαν έρημη ακροθαλασσιά να μιλούν σε γλάρους. Σε μια ξέκοσμη καλύβα να ανάβουν ένα λυχνάρι, σε ένα ποτάμι να αγναντεύουν την ροή του,κάπου κοντά στη φύση τους,
  κάπου κοντά στον εαυτό τους.
  Θα ακούσεις συνήθως να λένε τις στιγμές που ξεφεύγουν από τη σιωπή τους, πως όλα έχουν σημασία αλλά σημασία δεν υπάρχει..
  Και όλα αυτά όχι γιατί μισούν τους άλλους, αλλά για να μπορέσουν να διατηρήσουν αυτό το χρυσό που εχουν μέσα τους, 
  για να μη χαθεί για πάντα για το τίποτα και στο πουθενά.
  Τον φυλάνε μέχρι να έρθει η ώρα να λάμψει και πάλι με το ίδιο φως...
  Λιποτάχτες γίνονται αφού υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι που πασχίζουν να κυριαρχήσουν με εκείνο το άτιμο το σκοτάδι τους.
  Η απάντηση στο ερώτημα σου τι είσαι και τι κάνεις,
  όλα είσαι για να μη χαθεί η ποιότητα του φωτός
  και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις, 
  ίσως να αξίζει και μια ταλαιπωρία..
  Η απάντηση στο ερώτημα τι είμαι εγώ τώρα,
  εσύ είσαι κι αυτό, ένας καθρέπτης με συνείδηση.