5.28.2012

Η ασήμαντη μου ύπαρξη..

Όλα είναι τόσο απλά 
και με τόση σοφία καμωμένα,
που σου παίρνει σχεδόν 
και μια ζωή για να το νιώσεις.
Ακόμα και το πέρασμα 
ολόκληρης της ανθρωπότητας
να εκπληρωθεί να σβήσει να χαθεί,
δεν το βρίσκω και τόσο σοβαρό..
Ο ήχος από αυτό το αεράκι που γρυλίζει,
έξω από την πόρτα μας, πάντα θα ηχεί 
και χωρίς να υπάρχουνε αυτιά να τον ακούνε.
Πόση ασήμαντη μου μοιάζει,
τούτη την ώρα και αυτή εδώ η ύπαρξη μου.
Όσο σημαντικός είναι ένας λογισμός 
που έρχεται και φεύγει..

Έστω ένας βασιλιάς..

Σ΄ένα απόκοσμο μέρος του σύμπαντος,
σε μια γειτονία μοναχική,
ζούσε ένας λαός κι ένας βασιλιάς.
Μια μέρα όμως πέθανε ο βασιλιάς
και ο  λαός θρήνησε,
έκλαψε πικρά για τον χαμό του.


Την επόμενη μέρα,
μάθανε πως ήτανε δικτάτορας..
Και περάσαν αιώνες από τότε 
και χρόνια ατελείωτα.
Εγιναν πολέμοι και μάχες τρομερές
και ο σωστός πότε δεν βρέθηκε.


Μια μέρα όμως πέθανε και ο λαός,
μέσα στην αυτοκαταστροφική
του αγωνία να τον βρει..
Αυτόν τον σωστό τον ιδεαλιστή,
δε σκέφτηκαν σωστά δεν είχανε πυγμή
η μήπως ποτέ δεν ένιωσαν οι λαοί σαν αδερφοί;


Κοίτα να δείς μια ειρωνία
που δεν υπάρχει τώρα κανείς..
Ούτε λαός ούτε ιδεαλιστής,
μόνο χάος και μια τραγική σιωπή.
Ούτε κι έστω ένας βασιλιάς,
να τους θρηνήσει και αυτός με την σειρά του..