Δεκαπενταύγουστος

Όσο παράξενη είναι ή ζωή τόσο παράξενα είναι και τα λάθη μας..

Κι όμως,σε θέλω τόσο παράξενα όσο και τα λάθη μου..

Τι κι αν γιορτάζεις σήμερα τι κι αν σε είπανε Μαρία;

Τα μπλε σου μάτια πάντα θα με γεμίζουν με μία θάλασσα μελαγχολία..

Τόσο μόνοι..

Τόσο μόνοι ουτε σκιά..

Λυπάμαι ψυχή μου,μοιάζει μακρινό το φως σε αυτό το σύμπαν,

που μας γέννησαν..

 ..για ένα φίλο που μου το ζήτησε να το κάνω λεζάντα γιατί θα χανόταν..

Μιλώντας..στην ψυχή μου.

Θα σου μιλήσω για λύπη ψυχή μου..

γιατί δεν λυπάμαι,δεν χαίρομαι

μα κατανοώ την ψευδαίσθηση του κενού,

για να εισέλθω στην αρμονία της χαρμολύπης.

Λύπη είναι η γυναίκα που κυοφορεί

την ενσαρκομένη μας φθορά.

Λύπη είναι το κλάμα του νεογέννητου

που ενσαρκώθηκε στην φθορά.

Λύπη είναι που δεν περάσαμε την τάξη των σαρκώσεων

και το ρίχνουμε στις συνέπειες

Λύπη είμαι εγώ,εσύ,οι άλλοι γύρω μας που αναρωτιόμαστε

για την αλήθεια.

Λύπη είναι μια συμπαντική σταθερά,

για να εξισορροπήσεις στα λιμνάζοντα νερά

του απόλυτου είναι σου.

Λύπη είναι το αχνό φώς στο σούρουπο

που φιλάει το σκοτάδι της νύχτας,

στο φευγιό του..

Λύπη είναι να θέλω για την ανάγκη μου

κι όχι για τ΄ αρχέτυπα θέλω μου.

Λύπη είναι που επιλέγω τους αλλότριους,

από τους έσω δρόμους της ψυχής μου.

Λύπη είναι ότι φοβάμαι να μην φοβηθώ

και καθρεπτίζοντας τις τόσες μάσκες μου

να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το είναι και το μη είναι σου..

Λύπη είναι να νίωθεις μοναξιά,

μέσα στο απεραντο είναι σου..

Λύπη είναι ότι αύριο θα λυπάμαι

για λίγότερης σημαντικότητας λύπες.

Λύπη είναι που δεν μπόρεσα να λυπηθώ πραγματικά,

για να σου γράφω εδω ότι με κάνει να λυπάμαι..

Πόσο δύσκολο είναι αυτο που μου ζητάς ψυχή μου..

Να σου απαντήσω δεν γεννήθηκε ακόμα η φιλοδοξία,

που θα με κάνει να πω με λέξεις..

Τι είναι ο όρισμος;

πόσο απέχουν οι ορισμοι από την ουσία;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις κι ερωτήσεις,

παρά επινοήσεις της φαντασιόπληκτης μας άγνοιας.

Αλλά πέφτω στην παγίδα σου, για να με βγάλεις αντιφάσκων.. 

Λύπη η ενεργεια που την διυλίζουμε εμείς έτσι,

χαρά είναι η ίδια η ενέργεια που την διυλίζουμε εμείς αλλιως.

-Πως να την αναγνωρίζω μου λες;

θα λεγα σαν να είμαστε ο αυλός, που όταν λυπάται ο οργανοπαίχτης

παίζει στην ελάσσονα κλίμακα,

κι όταν χαίρεται στην μείζονα.

Η ουσιά είναι ότι φυσάει μέσα μας..

Τα δάχτυλά του καθορίζουν την αρμονία των ήχων..

-Εμείς τι καθορίζουμε μου λες;

Απλά ν΄ αντιλαμβανόμαστε την χαρμολύπη..

Πρέπει να απευθυνθούμε σε κείνον μου φαίνεται,

για να βρόυμε το ερέθισμα τι λες;

Αγαπημένη μου και μοναδική μου,

όλοι εδω βιαστήκαμε για να πουμε τι είναι τι..και

πάλι να ξεφυγουμε απο το ενα μέσα μας και να βρουμε μια γιωνια,

να ξεδιπλωσουμε τ άρρωστα αξιώματα της κοινωνικοποιημένης μας αντιληπτικότητας,

με πεποιθήσεις που μας μοιάζουν.

Ωραίοι είμαστε οι καθρεπτισμένοι ψεύτες..

Όλοι εδώ οι που ήρθαμε και που φτάσαμε;..λέμε ψέματα τίποτα δεν μοιαζει με αληθεια,

αφού δεν γεννήθηκαν οι λέξεις που να την μιλούν..

Κι η πλάκα είναι που ο καθένας ψάχνει να βρει τα καλύτερα ψέματα,

για να μας πείσει για την αλήθεια..

Με μεγαλύτερο ψεύτη εμένα γιατί το φως δεν χύνεται απ τις λέξεις.

Δεν μ΄ έπεισες ούτε με τις ενοχές μου ουτε με την ταύτιση αυτού,

που καθημερινώς γίνομαι..

-Βγάλε μάσκες να δω που θα με φτάσεις,

ισως και να μην ξαναγράψεις εδώ έσω..

Ξέρω είναι σαν να σε καλεί κάποιος να αφήσεις τα περί απο την ουσία σου.

Ποιος ποιητής είναι τόσο όμορφος που

δεν εξαρτήθηκε απ το καθρέπτισμα των όμορφων του λογοπαίγνιων;

Όλοι οι εδώ..,μοναχοί της μοναδικότητας τους,

πορεύονται προς το φως μα στο πέρασμα τους,

η όδος δεν διαγράφει ουτε την σκιά τους..

Τόσο μόνοι ουτε σκια..

 Γιατί δεν υπάρχει το φως να συγκριθεί με το είδωλον..

Λυπάμαι ψυχή μου,μοιάζει μακρινό το φως σε αυτό το σύμπαν,

που μας γέννησαν..

Και τι να λέει;

Ωραία θα postάρω κάτι και σήμερα!

Και τι να λέει;

Μήπως θα ζήσω ή μήπως θα νιώσω;

H μήπως θα αργοσβήνω σε κάθε συναρμογή των λέξεων;

Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα οι θάλασσες είναι στις θέσεις τους,

τα κύματα παλεύουν στο σκοτάδι για λίγο έρωτα με την ακτή.

Ο χρόνος κυλάει ανέμελος στα χρόνια μας

και μεις γερνάμε σε ένα στερέωμα που το παμε ζωή.

Εσύ είσαι εγώ και εγώ εσύ και όλο αυτό το είπαμε γιορτή..

Ψοφάω για ένα χάδι που θα το πω αγάπη..

Ξενυχτάω σε μία στάση για να σου πω αντίο..

Ξυπνάω μες την νύχτα και εύχομαι να την είχα κάνει για το  Ρίο

Ξερνάω κάθε φορά που θα με κάνει μια γυναίκα να την πω πουτάνα.

Kαι τότε θυμάμαι αυτό που μου λεγε κάποτε η Άννα:

Η ίδια η ζωή είναι πουτάνα..

Βαρέθηκα και μένα να είμαι η βροχή που πέφτει στον ορίζοντα μου..

Και τι να λέει;

Eυγνωμοσύνη!

Ευχαριστώ που διάλεξες να με συναντήσεις,

στην πορεία σου προς το φως.

Ευχαριστώ γιατί μου αρέσω όταν καθρεπτίζομαι πάνω σου.

Ευχαριστώ που μου έμαθες ότι κάποτε θα φύγεις και θα με αφήσεις..

Ευχαριστώ για κάθε φορά που σκαρφαλωνεις όλο και πιο πάνω στο βουνό της γνώσεως,

με κουβαλάς στις πλάτες σου.

Αγαπημένε συνοδοιπόρε προς το φως.

Αδερφε της ποίησης ,της μοναξιάς,

σε γνώρισα στο ξημέρωμα της συνειδητοποίησης,

..Και όταν ήρθε η λύπη εσύ ήσουν εκεί για να μου την υποδείξεις.

Δεν καταφερα να σταυρώσω το εγω μου και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω σε τουτη την ενσάρκωση.

Ευχαριστώ για τα μονοπάτια..

Αυτή είναι η αλήθεια μπροστα στον καθρεπτη μου,

ξέρω δεν χρειάζεσαι άλλη αλήθεια πλέον.

Ας είσαι έστω σε μια απόκρημνη γωνιά,
στο αχνό φως της αναζήτησης μου.

Ένας φάρος που θα μου θυμίζει οικογένεια και σταθερές..

Όλες εκείνες τις στιγμές που ξεχνάω ότι είμαστε φτιαγμένοι από ανθρωπότητα..

Και μην ανησυχείς πλέον ξέρω ότι

θα πρεπει να βρω το θάρρος να αντιμετωπίσω ότι δεν με βολέυει,

να επιλέξω ...

όχι απο την οδο της λεωφόρου αλλά αυτής της ατραπούς..

Στον αδελφό Chaosopher カオス Stone που αντιμετωπίζει μια δύσκολη βραδιά!

Ξεσκισμένη μου συναίσθηση..

Σκόρπια λόγια και εικόνες φαντασίας που δεν έγιναν ποτέ ζωή..

Πάντα με θυμάμαι να έλεγα ας δοκιμάσω δεν έχω να χάσω κάτι,

μα πάντα χάνεις και κάτι από ΄σένα..

Και η πιο μοναδική,η πιο πολύτιμη συναίσθηση σου,

μοιάζει πλέον σαν μια ξεσκισμένη πόρνη ..

Αρχίζω να μαθαίνω ότι το μόνο που θα με έκανε

να σταματήσω να γράφω θα ήταν η ευτυχία..

Όχι,δεν είναι η κοπελιά που μένει απέναντι μου

και θέλει να πάει μαζί της όλη η γειτονία!

Είναι η απουσία σου από την φουρνιά της ενσάρκωσης μας..

Και εγώ ο κουτός τους άκουσα και σε έψαχνα στα alter ego...

Είπα να φύγω μέρες που είναι να ταξιδέψω και να ξεχαστώ λιγάκι,

μα τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πάω πουθενά

αφού πάντα ήμουν εγκλωβισμένος μέσα μου..

Δεν μπορεί!

Είπα κάποια στιγμή,πρέπει να ξαναθυμηθώ 

πως είναι η πραγματική η ευτυχία!

Έτσι μια δύσκολη νύχτα σαν αυτήν,

πάω στο πατάρι εκεί που έχω κάτι παλιά βιβλία,

πιάνω έναν Λουκιανό το Τίμων ο μισάνθρωπος της ΄Β γυμνασίου.

Το ανοίγω και μυρίζω τις σελίδες του και αρχίζω να ξανα θυμάμαι..

πως ένιωθα όταν ήμουνα παιδί..