Ήταν μια ακόμη Κυριακή..

Ήταν μια ακόμη Κυριακή, ήταν μια λαμπρή ακόμη..
Μαζευτήκαμε και πάλι όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί,
στις εκκλησιές στα σπίτια στις υπαίθρους και στις θάλασσες.
Είπαμε πολλά, φιληθήκαμε και είπαμε και τα χρόνια μας πολλά.
Γελάσαμε και είδαμε την φύση να ανθίζει και να ανασταίνεται,
κόντρα να πηγαίνει στο εξασθενημένο φιλότιμο του ξεσηκωμού μας..
Πότε αυτός ο τόπος άντεξε μαχαίρι και σκλαβιά;
Ένας από εμάς έπεσε νεκρός, λίγες μέρες πριν μα πως το ξεχάσαμε;
Ένας από εμάς έκανε την πρώτη θυσία, στον αδιαφανή πόλεμο που μας κήρυξαν δωσίλογοι και θρασύδειλοι κατακτητές.
Έπεσε για μας και να μας δείξει ότι υπάρχει μέτωπο
και πως ο πόλεμος ξεκίνησε ή ποτέ δεν είχε πραγματικά τελειώσει..
Δεν εξηγείτε αλλιώς, ο κόσμος μας φοβάται να ξυπνήσει σύντροφε
γιατί μετά θα πρέπει να κάνει και κάτι γι αυτή του την αφύπνιση..
Είπαμε πολλά για ακόμη μια φόρα ήπιαμε και φάγαμε καλά,
μα κανείς μας δεν μίλησε για επανάσταση, 
κανείς μας τον αδιαφανή αυτόν πόλεμο 
που ζούμε να σχολιάσει δεν τόλμησε
και για τους νεκρούς που πέθαναν και γι αυτούς που ζούνε σα νεκροί,
ούτε κουβέντα..
Ήταν μία ακόμη Κυριακή θλιμμένη ή χαρωπή δεν ξέρω,
με κλαρίνα γεμάτη και τραγούδια και με μια συνείδηση στρεβλή.
Μα πως μου μοιάζει σαν την καινούρια των ημερών, αποφυγή..


..με μεγάλο σεβασμό και δέος στην μνήμη του αγωνιστή Δ.Χριστούλα 
Χάρης Ελευθεριάδης