Λοξοδρομώντας στα άβατα μιας άδικης αλήθειας,
αποφεύγω την πικρία που θα μπορούσε,
να αναπαράγει το τέλος του κόσμου.
Για μιά στιγμή νόμισα,
ότι στον υλικό σου ορίζοντα,
έψαχνες το πνέυμα της αγάπης
και του εξαρτημένου,
που οι μεγάλοι ποιητές εξυμνούν στα πρώσωπα,
των μύθων που έπλασε η ανάγκη τους.
Κι ας υπήρχαν στην δική τους πραγματικότητα..
Ποτέ τους δεν άντεξαν να τ΄αντιμετωπίσουν,
τώρα όλοι αυτοί έχουν πεθάνει και στα έργα τους,
άφησαν και αυτοι την δική τους πικρία,
έτσι κι εμείς παραβάτες μιας ολόκληρης ζωής,
δεν προσπαθήσαμε να πάρουμε τον δρόμο της πραγματοπόιησης
και μένουμε να είμαστε οι ποιητές της εποχής μας.
Μέχρι πραγματικά να συνεννοηθούμε,
σε όλη αυτή την διαδρομή.
θα υπάρχουμε απλοί θεατές,
όλων αυτών που επιθυμήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου