Ξεσκισμένη μου συναίσθηση..

Σκόρπια λόγια και εικόνες φαντασίας που δεν έγιναν ποτέ ζωή..

Πάντα με θυμάμαι να έλεγα ας δοκιμάσω δεν έχω να χάσω κάτι,

μα πάντα χάνεις και κάτι από ΄σένα..

Και η πιο μοναδική,η πιο πολύτιμη συναίσθηση σου,

μοιάζει πλέον σαν μια ξεσκισμένη πόρνη ..

Αρχίζω να μαθαίνω ότι το μόνο που θα με έκανε

να σταματήσω να γράφω θα ήταν η ευτυχία..

Όχι,δεν είναι η κοπελιά που μένει απέναντι μου

και θέλει να πάει μαζί της όλη η γειτονία!

Είναι η απουσία σου από την φουρνιά της ενσάρκωσης μας..

Και εγώ ο κουτός τους άκουσα και σε έψαχνα στα alter ego...

Είπα να φύγω μέρες που είναι να ταξιδέψω και να ξεχαστώ λιγάκι,

μα τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πάω πουθενά

αφού πάντα ήμουν εγκλωβισμένος μέσα μου..

Δεν μπορεί!

Είπα κάποια στιγμή,πρέπει να ξαναθυμηθώ 

πως είναι η πραγματική η ευτυχία!

Έτσι μια δύσκολη νύχτα σαν αυτήν,

πάω στο πατάρι εκεί που έχω κάτι παλιά βιβλία,

πιάνω έναν Λουκιανό το Τίμων ο μισάνθρωπος της ΄Β γυμνασίου.

Το ανοίγω και μυρίζω τις σελίδες του και αρχίζω να ξανα θυμάμαι..

πως ένιωθα όταν ήμουνα παιδί..