Πως χάνονται έτσι οι άνθρωποι;
Παράξενο αλήθεια μου μοιάζει!
Πόσο απρόσμενα ήρθες στην ζωή μου
και έγινες ένας μικρός θεός,
ένα σύμπαν συντροφιάς στην κοσμοθεωρία
της μοναξιάς μου.
Μα πόσο πιο απρόσμενα σ έχασα μέσα
στο χάος του εγωισμού μου..
Και τώρα έχω την ανάμνηση να ζω
και να σ αγαπάω πιο ειλικρινά,
γυμνός και σκέτος ψυχή.
Πως χάθηκα μέσα μου και γώ,
και σ άφησα να φύγεις έτσι καρδιά μου;
Και δεν πήρες μαζί σου ούτε ένα φυλαχτό,
από κείνα που μου κέντησες στα βάθη σου..
Να σε κρατάει μακρυά από δειλούς,
όπως εμένα!
Κι όμως ο γάμος μας γέννησε εκείνο το παιδί..
Και το βάφτησα με το όνομα της απουσίας σου
και το ντύνω και το ταίζω και το φροντίζω κάθε μέρα!
Με την αγωνία της απρόσμενης επιστροφής σου.
Πως χάνονται έτσι οι άνθρωποι;
Πως κυλάνε από μια καρδιά σε μία άλλη,
και τι τους έχει απομείνει για να χουνε ν αγαπάνε;
Και πραγματικά μου φαίνεται τραγικά αστείο,
κάθε φορά που αγγίζω άλλη να σε θέλω πιο πολύ.
Και κείνο το tatouaz τι σχήμα να χει πάρει
που χαράζεται κάθε μέρα μέσα μου;
Σε ποιο σύμπαν να κυλήσω τώρα,
που να πεθαίνει σαν supernova άστρο;
Να καώ να σβήσω και να μην θυμάμαι
ότι υπήρξα..
Μα είμαι τόσο δειλός που θα μείνω εδώ
να σε θυμάμαι και να σ αγαπώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου