Κάποτε γνώριζα ένα παιδί..

Κάποτε γνώριζα ένα παιδί που ήταν,

διαφορετικό απ΄ όλα τ΄ άλλα.

Προσέγγιζε τους πάντες με αγάπη

και όλοι τον ήθελαν κοντά τους,

γιατί τους έβγαζε ότι όμορφο ΄κρύβαν μέσα τους.

Είχε την όψη του Χριστού και τα λόγια του σοφίες.

Μια μέρα ήρθε εκείνη και μια μέρα έφυγε..

και του τα πήρε όλα.

Τώρα λέει πως η ευτυχία είναι η χειρότερη μορφή ψευδαίσθησης
και στην κορύφωση της χαράς συναντάς την ατμόσφαιρα της θλίψης..
κάθε φορά που την θυμάται σηκώνει το ποτήρι!

και όποτε τα πίνουμε μαζί του θυμίζω ποιος ήταν
και ότι κάποτε γνώριζα ένα παιδί όπως εκείνον..

                                                   για έναν φίλο..

Γυρνώντας στο κλουβί..

Mία τίγρης ήταν φυλακισμένη,
στο κλουβί ενός τσίρκου.
Όπου κάθε βράδυ της άνοιγαν,
για να κάνει το νούμερο της στην αρένα.
Ένα βράδυ κάναν κάποιο λάθος,
και άφησαν ανοιχτό το κλουβί της.
Το ζώο μόλις το κατάλαβε,πετάχτηκε έξω !
Έκανε μία βόλτα και γύρισε πάλι πίσω.
Το πρωί που βρήκαν ανοιχτή την πόρτα,
όλοι 'μείναν με την απορία γιατί δεν το ΄σκασε..

Στην οδό Φραγκιαδών 64 στον Κολωνό.

Hταν ένα παιδί αδύνατο ξερακιανό,
στην οδό  φραγκιαδών 64 στον Κολωνό.
Κανείς δεν ήξερε πολλά γι αυτόν
και πολλά ακουγόντουσαν αν είναι δυνατόν.
Μια γειτονιά με λόγια παχιά και συνωμοτικά
πως μάλλον θα ναι αδερφή θα παίρνει και ναρκωτικά.
Τα λόγια του προσεχτικά και πάντα λίγα και λιτά
καλημέρα,καληνύχτα και χρόνια σας πολλά!
Mονίμως ήταν ντυμένος στα λευκά με όρθια
σαν καρφιά μαλλιά και με κάτι μάτια θλιμμένα μα χαμογελαστά.
Φήμες ακουγόντουσαν πως είχε ένα γέρο θείο
και του δινε λεφτά γιατί ποτέ δεν δούλευε
και κάθε μέρα το πρωί πήγαινε στο νεκροταφείο!
Κάθε βράδυ γυρνούσε σαν στοιχείο στην πόλη
σε μέρη αμαρτωλά καταγώγια που κυκλοφορούν διαβόλοι.
Το πε η κυρία Καίτη στην κυρα Μυρσίνη
το χαν δει οι άντρες τους που αναζητούσαν την ίδια καλοσύνη..
Μα όσο και να αργούσε πάντα ήταν εκεί στο ραντεβου
αφού τον έβλεπε η κυρία Αρετή
κάθε που έβγαινε να καθαρίσει την αυλή,
νομίζω πως της άρεσε πολύ.. ήταν αυτή μια αλεπού..
Κανείς δεν ήξερε πολλά μόνο εκείνο το τατού,
ένα σώμα γυναικειο σαν σκιά μ ενα μωρό στην αγκαλιά,
να κοιτούν τα κύματα σε μια απέραντη αμμουδιά..
Κάποιος είπε μια φορά ότι είχε αργήσει να γυρίσει,
από ένα ταξίδι  γιατί ήταν ναυτικός,
αυτός ο παράξενος νέος ο ξερακιανός.
Και δεν τους πρόλαβε για να τους αποχαιρετήσει..

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ..

Θα τα καταφέρω και γώ λοιπόν!
Θα γίνω ένας άλλος.
Όπως έγινες και συ.
Και ίσως μετά από χρόνια,
να σε βρώ και να συναντηθούμε.
και αυτοί οι άλλοι να ταιριάζουν.

ΠΩΣ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Πως χάνονται έτσι οι άνθρωποι;
Παράξενο αλήθεια μου μοιάζει!
Πόσο απρόσμενα ήρθες στην ζωή μου
και έγινες ένας μικρός θεός,
ένα σύμπαν συντροφιάς στην κοσμοθεωρία
της μοναξιάς μου.
Μα πόσο πιο απρόσμενα σ έχασα μέσα
στο χάος του εγωισμού μου..
Και τώρα έχω την ανάμνηση να ζω
και να σ αγαπάω πιο ειλικρινά,
γυμνός και σκέτος ψυχή.

Πως χάθηκα μέσα μου και γώ,
και σ άφησα να φύγεις έτσι καρδιά μου;
Και δεν πήρες μαζί σου ούτε ένα φυλαχτό,
από κείνα που μου κέντησες στα βάθη σου..
Να σε κρατάει μακρυά από δειλούς,
όπως εμένα!
Κι όμως ο γάμος μας γέννησε εκείνο το παιδί..
Και το βάφτησα με το όνομα της απουσίας σου
και το ντύνω και το ταίζω και το φροντίζω κάθε μέρα!
Με την αγωνία της απρόσμενης επιστροφής σου.

Πως χάνονται έτσι οι άνθρωποι;
Πως κυλάνε από μια καρδιά σε μία άλλη,
και τι τους έχει απομείνει για να χουνε ν αγαπάνε;
Και πραγματικά μου φαίνεται τραγικά αστείο,
κάθε φορά που αγγίζω άλλη να σε θέλω πιο πολύ.
Και κείνο το tatouaz τι σχήμα να χει πάρει
που χαράζεται κάθε μέρα μέσα μου;
Σε ποιο σύμπαν να κυλήσω τώρα,
που να πεθαίνει σαν  supernova  άστρο;
Να καώ να σβήσω και να μην θυμάμαι
ότι υπήρξα..
Μα είμαι τόσο δειλός που θα μείνω εδώ
να σε θυμάμαι και να σ αγαπώ...

"ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ"

Ας βγω χαμένος σ ένα τόπο,

που δεν τον γνώρισα ποτέ.

Ενα αιωρούμενο νησί,

στην πιο μακρινή ενατένιση του νού μου.

Μια πλεόυμενη ξηρά στην διακοσμικη θάλασσα,

του χρόνου μου, που με μοιάζει να υπάρχω..

Γλαύκο της ψυχης,

το χρώμα του ουρανου..

Το χώμα αυτού του τόπου,

διαφανές ψυχρό και άκαρπο.

Ο ορίζοντας γυρτός στα όνειρα,

που δεν πρόλαβα να κάνω..

Και όλα αυτά μια σκέψη μου!

Σε μια αδιάφορη στιγμή διασταύρωσης,

βλεμμάτων μας με μια όμορφη κοπέλα.

Αρκεί όμως για να δω μέσα μου,

την εσώχώρα που κατοικούν αιωρούμενες,

οι κλιμακωτές διαθέσεις μου.

Πριν περάσουν απο το τώρα μου

και τις βαφτίσω ψευδαισθήσεις..

Και το μόνο που της είπα,
ήταν μια καλησπέρα..

ΑΠΩΝ..[ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΩΝ]

Στην ζωή μου πάντα θα θυμάμαι ότι ήμουν απών..

Απών από τις όμορφες στιμές που περάσανε και

δεν τους έδωσα κάποια σημασία γιατί το είπα καθημερινότητα.

Απών στην απλότητα της στιγμής και στην αιωνιότητα του τώρα.

Παρών όμως στην φαντασία μου και στους οραματισμούς,

για το πως θέλω να μαι χωρίς να υπολογίζω πως έχω γίνει..

Παρών σε φιλοσοφικούς αυνανισμούς τύπου σκεύτομαι άρα υπάρχω

και απών στο να χαίρομαι που υπάρχω απλά για να 'ναπνέω..

Aπών όταν μου λεγες το σ αγαπώ και γω αδιαφορούσα,

απών και όταν με κρατούσες και με κοίταζες βαθειά στα μάτια.

Απών στις αγκαλίες της μάνας μου και στα ουζάκια στο

μπαλκόνι με τον πατέρα μου που ποτέ δεν ήπιαμε.

Παρών στις τύψεις μου για ότι δεν έκανα σωστά

και σε ότι δεν έκανα και το μετάνιωσα..

Μερικές φορές νόμισα ότι με λέγανε κύριο Απών

από όλα αυτά που γλιστράνε μέσα από τα χέρια σου

και δεν μπορείς να φυλακίσεις τίποτα,

μα είμαι παρών στο να φτιάχνω ψευδαισθήσεις στο να τα κρατήσω.

Απών θα μαι και όταν θα πεθάνω,απών και όταν θα με κηδέψουν

και απών απο όλα αυτα που θα πουν για μένα όταν δεν θα μαι εκέι

Eτσι ή μόνη στίγμή που έχω στη ζωή μου

να θυμάμαι απο μένα και να ήμουν παρών είναι ότι,

στην ζωή μου πάντα θα θυμάμαι ότι ήμουν απών...

ΛΕΥΚΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Eσύ λευκο γιασεμί,

στην πορφυρή κοιλάδα του πόνου μου.

παρέμεινες το μόνο αγνο μου χρώμα,

στην αιμοραγία των βιασμένων μου αισθήσεων...

ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ..

Τα σκότωσα όλα μέσα μου να προχωρήσω

και είπα να περπατήσω αδιάκοπα

σαν ζωντανό κουφάρι στην οδό της απάθειας,

που συντόμευε στην λύπη σου.

Αφού κάθε φορά που ανέβαινα στην κορυφή του είναι μου,

λαχταρώντας να σε αγγίξω..

αυτοκτονούσα στον γκρεμό του είναι σου..

Η αγάπη δεν είναι στην κορύφωση της μοναξιάς μας μου φώναζες

και γώ έπεφτα να συναντήσω την φωνή σου στο κενό..

'Ετσι ανάμεσα στις θνητές μας υπάρξεις

και στις ψυχές μας αποστάσεις,

αναζήτησα εποχές που δεν θα ξυπνούσαν καλοκαίρια

μα κρύωσα στους καιρούς που μου ΄λειψες..

και έγινα ο ταξιδίωτης της απουσίας σου με αργό βηματισμό,

γιατί γνώριζα πως σε χάνω όσο προχωρώ..