Βάβω μου.

Τι έγινε βάβω μου;

Ήρθε στην όχθη μας ο Αυγερινός 

και πλησίασε τους πόθους μας;

Ψάχνω για ένα ψέμα βάβω μου,
γιατί χάνομαι σε κάθε αλήθεια που συναντώ..

Σε ποια πέρατη ακροθαλασσιά

γύμνωσαν την ηδονή από τον έρωτα;

Κι όμως ήρθε σου λέω βάβω μου!

Η θλίψη,ντυμένη στα πέπλα της μοναξιάς

και σε χρώμα συνειδητοποίησης..

Πες μου βάβω κάποιο παραμύθι,
μήπως και ταξιδευτώ στην ύπνωση του.

Κατάλαβα ότι μεγάλωσα,

μα μέσα μου δεν γεννήθηκα ποτέ..

Δικιά μου βάβω,

είναι η σάρκα μου αφόρητη

και συ πάντα μου το ΄λεγες,

πως είναι το σπίτι μας στο φως..

Πόσο δίκιο είχες βάβω μου,

δεν αρκεί ο χρόνος όλος

για να αβγατίσουνε τα όνειρα μας..

Τελικά καλή μου βάβω,

έπιασαν οι πόθοι μας στεριά

και τα αστέρια έμειναν να μας κοιτούν επίμονα;

Σκορπιόφραστα..

Οι ψυχές δεν ειναι ψυχές είναι νότες,
μιας μινόρε κλίμακας που φύσηξαν στο σώμα μας..

Οι άγγελοι βιάζονται κάθε μέρα στα μπουρδέλα και οι διάολοι κάνουν παιδιά στα σπίτια μας.

Κάνε ένα τσιγάρο να πάρεις μιαν ανάσα!

Οι άνθρωποι κρατάνε μέσα τους,
αισθήματα που δεν φτιάχτηκαν γι αυτούς.

Γεννηθήκαμε για να προσφέρουμε,

εμείς μάτια μου υποφέρουμε οταν δεν προσφέρουμε.

Οι άνθρωποι είμαστε μια βόλτα στο σοκάκι της στιγμής. 

Να είσαι με ότι αξίζει η μόνη περιουσία που έχουμε,

είναι οι όμορφες στιγμές με κάποιον που αξίζει.

Δεν με νοιάζει τι θα πουν για μένα οταν πεθάνω,

εξάλλου έζησα μόνος,πέθανα μόνος.
Το αστείο είναι ότι δεν μου έχει απομείνει και
κανένας ιδανικός εαυτός για να τον postαρω..

Το θέλω δεν μπορείς να το ντύσεις με τίποτα σοβαρό

παρά μονό με εδώ και τώρα.

Η παράνοια είναι η μόνη διέξοδος από το σύστημα,

της κάθε λογικής που μας παρέδωσαν.

Αν νιώθαμε οτι θα πεθάνουμε δεν θα μιλάγαμε για ζωή,

και αν πεθαίναμε σε  καθε στιγμή ίσως και να ζούσαμε.

Την σιωπή δεν την ακούει κανείς τι έχει να πει για μας..
Κατάθλιψη σημαίνει να ενωθείς με ότι δεν μπορείς να προσαρμόσεις..
Ήρθε η νύχτα,

νύσταξα,τη μισή μου ζωή την κοιμάμαι σε όνειρα παρατημένα
και την άλλη μου μισή την ξυπνάω σε μια πραγματικότητα που τα θυμίζουν..
Γίνε domino στο πιο συμπαντικό σου κατρακύλισμα.

Και όταν θα φύγεις μην ξεχάσεις να πάρεις τα κλειδιά μαζί σου,

για να ΄χεις όταν θες να επιστρέψεις..

Κάπου εδώ θα είμαι για σε,να το θυμάσαι..

Στην απέναντι όχθη..

Μόλις είχαν τελειώσει όλα..
και η πιο αγνή ψυχή σκυφτή και μοναχή,
έκλαιγε αδίαλειπτα στο δέντρο της ζωής.
Δεν υπήρχε κανείς και ο θεός..ένας απέραντος μύθος..
Συχνά την άκουγες και αναφωνούσε:
-Τι να την κάνω την αιωνία ζωή όταν όλοι αυτοί που αγάπησα,
βρίσκονται στην απέναντι όχθη..

Έφυγα..
http://www.youtube.com/watch?v=Jz-WX2dlYc8

Πότε θα καταλάβεις;

Κουράστηκα να σπαταλάω όλο το γαλάζιο της ψυχής μου,
δεν έχει αφή η ψυχή μου σήμερα
..μοιάζει να γεννήθηκε η θλίψη Κυριακή.
Τότε που εσύ ήσουν ακόμα ανάμεσα στα λουλούδια,
τότε που έβρεχε και μουσκευόταν τα όνειρα σου.
Τότε που νόμιζες ότι είχες βρει τον έρωτα.
Πάντα εκεί στον βυθό της πλάνης σου,
ανάμεσα στα φύκια της αφέλειας σου.
Τελικά δεν κατάλαβες ποτέ ότι η ζωή,
είναι μόνο για μπρατσωμένες ψυχές και 
όχι για ψυχές αδύναμες σαν εμάς..
Πότε θα καταλάβεις ότι άνθρωποι σαν εμάς
είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε μια εξορία μέσα τους..
Πότε θα καταλάβεις ότι στα μάτια μας βλέπουμε μόνο
κιτρινισμένα φύλλα και γκρι πουλιά..
Πέρασε η ζωή,πότε θα καταλάβεις;

Γενέθλια.

Καλημέρα!
Σήμερα ξύπνησα στο πρωί που το παιδί,
έκλεισε την πόρτα στον μεγάλο..
Τρέχοντας για να κρυφτεί και να χαθεί στις αναμνήσεις μου...
Το μόνο που είχε σημασία τελικά ήταν οι στιγμές,
που υπήρξα άνθρωπος..
Κάποιος μου είπε να κάνω μια ευχή,
μα δεν είχα τίποτα που να επιθυμώ.
Όχι γιατί έπιασα nirvana..ούτε γιατί απέδωσαν τα ιδιαιτέρα
στους Δερβίσηδες χορούς..
Απλά γιατί το konter που απαριθμεί τα όνειρα μου,
ξαναγύρισε στο μηδέν..

Να σε κοιμηθείς..

Μην προσπαθείς να κοιμηθείς,η ζωή μας θέλει ξύπνιους..
Μείνε άγρυπνη και πανέμορφη στην μοναξιά σου!
Μα αν τυχόν και σε πάρει έστω και λίγο,
παρέσυρε και μένα σε ταξίδια που δεν ξυπνούν σε αύριο..
Μακρυά στα μέρη του όπου να ΄ναι με εσένα..
Και απλά παράτησε με στο λίγο πριν..εκεί που θα ξυπνάς,
έτσι για να νιώθω ότι ζω μονάχα στ΄ όνειρο σου
και συ να νιώθεις ότι δεν είμαι παρά ένα όνειρο,
που πρέπει να σε κοιμηθείς..

Έξοδος με το τελευταίο φως..

Ξυπνάμε,κοιμόμαστε,ζούμε και πεθαίνουμε,

με τα φώτα του πολιτισμού..

Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο να ζεις,
στον κόσμο αυτό!

Απ΄το λίγο φως που απομένει κάθε φορά,
όταν έρχεται το σούρουπο..

Παράκληση..

Κράτα για λίγο μόνο την ψυχή μου,
μες στα χέρια σου.
Αφού είναι ένα πουλί που θέλει να πετάξει.
Κι όταν θελήσει..άστη ν΄ αγγίξει ουρανό.
Μήπως και ξεχάσει,
πως την φυλάκισαν στο σώμα μου..

Απάρνηση..

Δεν σε γνώρισα,μα μήτε σε γύρευα ποτέ.
Δεν σε νοστάλγησα,γιατί δεν έπαψα να σε θυμάμαι
Δεν σε σκόρπισα γιατί δεν ήξερα πως να σου φερθώ...
Σ¨ ένιωθα γιατί ήσουν πάντα μέσα μου.
Σ¨απαρνήθηκα πολλές φορές γιατί σε φτιάξανε γυναίκα...
Αίσθηση εσύ..

Αμαρτία.

Έλα και γίνε χάδι
για να ξημερώσω.
Γίνε ακόμα και πλάνη,
μήπως και χαθώ.
Και όταν έρθεις εγώ θα δεις,
όλα μα όλα θα στα δώσω..
Μέχρι και τον Χριστό για σένα αγάπη μου,
άμα το θες εγώ,
θα τον ξανασταυρώσω..

Παρεξήγηση.

Σε ακούω αλλά δεν μπορώ να σε νιώσω,

γιατί για να σε νιώσω πρέπει πρώτα να σ΄ αγγίξω.

Αν σ΄αγγίξω όμως μπορεί και να πεθάνεις..

Οι άνθρωποι έχουν μάθει να φορτώνουν τα όνειρα τους,

σ΄ αυτούς που λένε ότι αγαπούν.

Μα εγώ θέλω να ξαναγεννηθείς και πάλι μέσα σου,

για να΄χεις και λίγο από μένα.

Μεταλλαγμένη ομορφιά του είναι μας,θα λέγεται.

Και μην με παρεξηγείς,

γιατί είμαι φτιαγμένος όλος από θλίψη.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Τα παραμύθια βλάπτουν σοβαρά την ψυχή μας..

Η μικρή Ολλανδέζα μεγάλωσε και κάποιοι ναυτικοί την είδαν στο Amsterdam να κάνει πιάτσα στα District Lights..
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα μένει στην California και πουλάει αναπτήρες στους αστέγους..
Η σταχτοπούτα αγόρασε την Prada και σχεδιάζει παπούτσια για ανάπηρους.. 
Η Rapunzel πήγε με τον κακό τον λύκο γιατί βαρέθηκε το καλό το παλικάρι..
Τα εφτά κατσικάκια σφαγιάστηκαν και μας τα πούλησε ο Κοντορεβιθούλης για μοσχαράκια..
Η λίμνη των κύκνων έγινε αποχέτευση λημμάτων βιομηχανικής περιοχής...
Και οι εφτά νάνοι βίαζαν την χιονάτη,επειδή την εκβίαζαν ότι δεν θα της δείξουν τον δρόμο της φώτισης..
Η Εύα παράτησε το φίδι και τα έφτιαξε με τον Πέτρο για να έχει ελευθέρας στον παράδεισο..
Ο Αδάμ από τότε μένει σε μια εξοχική μοναχική κατοικία που το λένε Άγιον Όρος..
Το μικρό σπίτι στο λιβάδι έγινε άντρο παιδεραστίας και η κακία μάγισσα κάνει σκηνοθεσία σε Reality ιδιωτικής τηλεόρασης..
Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ  μετά από τόση διαφήμιση άνοιξαν  ζαχαροπλαστείο στα βόρεια προάστια..
Ο Αλλαντιν αυτοκτόνησε γιατί σιχάθηκε να τα έχει όλα..
Το τζίνι έγινε έμπορος ναρκωτικών στην Κολομβία και ως δια μαγείας τα ναρκωτικά φτάσανε στην πόρτα μας..
Το πριγκιπόπουλο ξανάγινε βατράχι γιατί κουράστηκε να προσπαθεί για όλα μόνος του..
Ο Σαμψών αναδύθηκε από τα χαλάσματα άφησε ραστα το μαλλί και τραγουδάει με μία μπάντα reggae στην Τζαμάικα..
O Αλλάχ κάθε τετάρτη απόγεμα τρώει σουβλάκι χοιρινό με απ όλα στου Καράμπαμπα..
Και κάθε Κυριακή πρωί στο Πήλιο  ο Χριστός ο Βούδας και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος πίνουν ρακόμελα ,η Σαλώμη  τους χορεύει τσιφτετέλια ενώ ο Χείρωνας ο κένταυρος της βαράει παλαμάκια..(ALLERT...Η 6άχρονη Μαγδαληνή αγνοείται...)
Ο κόσμος εκεί έξω καίγεται..και συ εκεί,ακόμα να πιστεύεις παραμύθια..

Καλημέρα αδέλφια ξυπνήστε μυρίζουν Ελλάδα τα όνειρα μας....

f(x)=ψ(x)..η εξίσωση της ψυχής

Παίρνουμε τις διαστάσεις του χρόνου,
προσθέτουμε την φθορά
και από το άθροισμα αφαιρούμε την λογική μας.
Τώρα το καινούριο αποτέλεσμα αποτελεί την βάση μας.
Έχοντας ως δεδομένο:
Τα πάντα ρει..
Αρχίζουν οι διεργασίες μέσα μας.
Αναιρούμε τον φιλόσοφο 
μα κάτι δεν βγαίνει σωστά στην επαλήθευση.
Και μέχρι να την λύσεις..
Έχεις έρθει αντιμέτωπος μαζί της χωρίς το περιτύλιγμα..

Το πρώτο μας παιδί..

Είναι πολύ σκληρός αυτός ο κόσμος για μένα και μου το ΄χαν πει

ότι το θέμα δεν είναι να έχεις μια συλλογή από μάσκες γύρω σου,

αλλά να ξέρεις πως να μπορείς να τις προσποιηθείς..

Και να με συγχωρείς δεν ξέρω να παίζω τα παιχνίδια των μεγάλων..μόνο των παιδιών..που η ψυχή είναι ακόμα αμόλυντη

σαν εκείνο το λευκό άλογο που τρέχει ανέμελο,

στα πιο απόκρημνα βουνά της ζωής μας... 

Κολλάω πάνω σε ένα χάδι που έχει γίνει ανάμνηση την ώρα που τα χέρια μου κρατάνε λίγο ακόμα από τ΄ άρωμα της..

και ξεφεύγω σε ένα κόσμο που δεν υπάρχουμε σε σώματα..

Ας μην γελιόμαστε δεν ήμαστε το χρυσούν γένος,

ανήκουμε στην γενιά που σταύρωσε την αγάπη..

Ένα αποτυχημένο πείραμα είμαστε που οι θεοί και οι δαίμονες κάθονται από πάνω και μας παρακολουθούν με λάμπα τον ήλιο και με φόντο το ζωδιακό,τρώνε pop corn και χαζογελούν με την αναπηρία μας ν΄ αντιληφθούμε ότι είμαστε τ΄ αστείο τους..

Και συ εκεί να σκοτώνεις ότι πιο όμορφο έχεις μέσα σου για ένα αστείο που δεν θα κρατήσει και πολύ..

Δεν πειράζει όμως θα ΄ρθει η εποχή που η αστρόσκονη θα ΄ναι σε τιμή ευκαιρίας και θα μπορούμε να χτίσουμε και μεις ένα σπιτικό...στο προσωπικό μας σύμπαν.

Με αυλή έναν δικό μας ήλιο,κεραμοσκεπή ένα δικό μας φεγγάρι

με νερό που θα πίνουμε απ΄ το πηγάδι του χάους...

...και θα ΄ναι σαν παλάτι

και θα γεννήσουμε εκεί το πρώτο μας παιδί

...που θα το λέμ΄ αγάπη...

Λίγα λόγια για μένα:

Αναπολώ στιγμές που δεν έρχονται/υπάρχω μάταια σε παρέες για να νιώθω συντροφιά/κάνω μια δουλεία για να ζήσω μια ζωή που δεν ξέρω αν ήθελα να την ζω έτσι/αντιλαμβάνομαι πράγματα που με πληγώνουν γιατί είναι η αλήθεια/εξηγώ πράγματα που δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι/απογοητεύω τους γύρω μου γιατί δεν είμαι αυτό που φαντάζονται ότι είμαι/γυρνάω από την δουλεία για να λέω ότι έχω ένα σπίτι/σπαταλάω τον χρόνο μου σε μίζερες σκέψεις ενώ ένα μωρό μόλις γεννήθηκε και ένας γέρος μόλις πέθανε/αδιαφορώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερος για τους άλλους μα προσποιούμαι ότι γίνομαι για μένα/αγαπάω μια γυναίκα που δεν ξέρω αν είμαι εγώ γι αυτήν και αυτή για μένα αλλά ξέρω όμως ότι ζούμε σε εποχές εκπτώσεων/ντύνομαι με ένα style που δεν ψάχνει εποχή/γδύνομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για να ανταλλάξω ηδονή με κάποια που δεν ξέρω/μεγαλώνω σε έναν άγνωστο κόσμο με ένα συνηθισμένο όνομα που αποφάσισαν να μου δώσουν κάποιοι άλλοι και όλοι τώρα γνωρίζουν πως είμαι εγώ που δεν με γνωρίζω/κλέβω τις παύλες ενός φίλου γιατί έτσι νομίζω πως θα αποκτήσω κάποιου είδους προσωπικότητα/ξενυχτάω σε μπαράκια για να λέω πως έζησα και ΄γώ την ζωή μου/αποταμιεύω κάποια λεφτά να αγοράσω ένα σκύλο γιατί ξέρω ότι μόνο αυτός θα με αγαπήσει αληθινά/ξοδεύω κάποια αλλά σε πράγματα που ούτε καν με αφορούν/ταξιδεύω στα νησιά να πάρω λίγο καλοκαίρι να έχω να ζω για τον χειμώνα/πεθαίνω κάθε φορά που θυμάμαι ότι παντρεύτηκες κάποιον άλλο/λυπάμαι όταν λέω σ αγαπώ γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να πεθάνω και γι αυτό/κατά τ άλλα είμαι ένας καλός άνθρωπος...

καμωμένη από χώμα και νερό..

Τα μαλλιά σου είναι καμωμενα απο θαλασσα και τρικυμία

Ξημέρωσε και το πιο όμορφο που μου έχουν πει

έγινε και αυτό αλήθεια ανθρώπινη από χώμα και νερό..

Ποιητή μου εσύ,

φύση μου δηλαδή..

Μόνο αν το θες,

κράτα το όπως και όπου θες.

Ο αυθορμητισμός είναι μια επιλογή,
οι συνήθειες μας όμως το πιο πιθανόν μας μέλλον...

Γύρω στις 90 ώρες μετά..

Η πιθανότητα ήταν που έλειπε του θεού
...και διέλυσε τον εαυτό του σε κομμάτια...

22 ώρες πριν...

Συνάντησα έναν θεό σήμερα και μου είπε να σας πω,

πως η ζωή είναι το parking  των χαλασμένων ψυχών...

Δεκαπενταύγουστος

Όσο παράξενη είναι ή ζωή τόσο παράξενα είναι και τα λάθη μας..

Κι όμως,σε θέλω τόσο παράξενα όσο και τα λάθη μου..

Τι κι αν γιορτάζεις σήμερα τι κι αν σε είπανε Μαρία;

Τα μπλε σου μάτια πάντα θα με γεμίζουν με μία θάλασσα μελαγχολία..

Τόσο μόνοι..

Τόσο μόνοι ουτε σκιά..

Λυπάμαι ψυχή μου,μοιάζει μακρινό το φως σε αυτό το σύμπαν,

που μας γέννησαν..

 ..για ένα φίλο που μου το ζήτησε να το κάνω λεζάντα γιατί θα χανόταν..

Μιλώντας..στην ψυχή μου.

Θα σου μιλήσω για λύπη ψυχή μου..

γιατί δεν λυπάμαι,δεν χαίρομαι

μα κατανοώ την ψευδαίσθηση του κενού,

για να εισέλθω στην αρμονία της χαρμολύπης.

Λύπη είναι η γυναίκα που κυοφορεί

την ενσαρκομένη μας φθορά.

Λύπη είναι το κλάμα του νεογέννητου

που ενσαρκώθηκε στην φθορά.

Λύπη είναι που δεν περάσαμε την τάξη των σαρκώσεων

και το ρίχνουμε στις συνέπειες

Λύπη είμαι εγώ,εσύ,οι άλλοι γύρω μας που αναρωτιόμαστε

για την αλήθεια.

Λύπη είναι μια συμπαντική σταθερά,

για να εξισορροπήσεις στα λιμνάζοντα νερά

του απόλυτου είναι σου.

Λύπη είναι το αχνό φώς στο σούρουπο

που φιλάει το σκοτάδι της νύχτας,

στο φευγιό του..

Λύπη είναι να θέλω για την ανάγκη μου

κι όχι για τ΄ αρχέτυπα θέλω μου.

Λύπη είναι που επιλέγω τους αλλότριους,

από τους έσω δρόμους της ψυχής μου.

Λύπη είναι ότι φοβάμαι να μην φοβηθώ

και καθρεπτίζοντας τις τόσες μάσκες μου

να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το είναι και το μη είναι σου..

Λύπη είναι να νίωθεις μοναξιά,

μέσα στο απεραντο είναι σου..

Λύπη είναι ότι αύριο θα λυπάμαι

για λίγότερης σημαντικότητας λύπες.

Λύπη είναι που δεν μπόρεσα να λυπηθώ πραγματικά,

για να σου γράφω εδω ότι με κάνει να λυπάμαι..

Πόσο δύσκολο είναι αυτο που μου ζητάς ψυχή μου..

Να σου απαντήσω δεν γεννήθηκε ακόμα η φιλοδοξία,

που θα με κάνει να πω με λέξεις..

Τι είναι ο όρισμος;

πόσο απέχουν οι ορισμοι από την ουσία;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις κι ερωτήσεις,

παρά επινοήσεις της φαντασιόπληκτης μας άγνοιας.

Αλλά πέφτω στην παγίδα σου, για να με βγάλεις αντιφάσκων.. 

Λύπη η ενεργεια που την διυλίζουμε εμείς έτσι,

χαρά είναι η ίδια η ενέργεια που την διυλίζουμε εμείς αλλιως.

-Πως να την αναγνωρίζω μου λες;

θα λεγα σαν να είμαστε ο αυλός, που όταν λυπάται ο οργανοπαίχτης

παίζει στην ελάσσονα κλίμακα,

κι όταν χαίρεται στην μείζονα.

Η ουσιά είναι ότι φυσάει μέσα μας..

Τα δάχτυλά του καθορίζουν την αρμονία των ήχων..

-Εμείς τι καθορίζουμε μου λες;

Απλά ν΄ αντιλαμβανόμαστε την χαρμολύπη..

Πρέπει να απευθυνθούμε σε κείνον μου φαίνεται,

για να βρόυμε το ερέθισμα τι λες;

Αγαπημένη μου και μοναδική μου,

όλοι εδω βιαστήκαμε για να πουμε τι είναι τι..και

πάλι να ξεφυγουμε απο το ενα μέσα μας και να βρουμε μια γιωνια,

να ξεδιπλωσουμε τ άρρωστα αξιώματα της κοινωνικοποιημένης μας αντιληπτικότητας,

με πεποιθήσεις που μας μοιάζουν.

Ωραίοι είμαστε οι καθρεπτισμένοι ψεύτες..

Όλοι εδώ οι που ήρθαμε και που φτάσαμε;..λέμε ψέματα τίποτα δεν μοιαζει με αληθεια,

αφού δεν γεννήθηκαν οι λέξεις που να την μιλούν..

Κι η πλάκα είναι που ο καθένας ψάχνει να βρει τα καλύτερα ψέματα,

για να μας πείσει για την αλήθεια..

Με μεγαλύτερο ψεύτη εμένα γιατί το φως δεν χύνεται απ τις λέξεις.

Δεν μ΄ έπεισες ούτε με τις ενοχές μου ουτε με την ταύτιση αυτού,

που καθημερινώς γίνομαι..

-Βγάλε μάσκες να δω που θα με φτάσεις,

ισως και να μην ξαναγράψεις εδώ έσω..

Ξέρω είναι σαν να σε καλεί κάποιος να αφήσεις τα περί απο την ουσία σου.

Ποιος ποιητής είναι τόσο όμορφος που

δεν εξαρτήθηκε απ το καθρέπτισμα των όμορφων του λογοπαίγνιων;

Όλοι οι εδώ..,μοναχοί της μοναδικότητας τους,

πορεύονται προς το φως μα στο πέρασμα τους,

η όδος δεν διαγράφει ουτε την σκιά τους..

Τόσο μόνοι ουτε σκια..

 Γιατί δεν υπάρχει το φως να συγκριθεί με το είδωλον..

Λυπάμαι ψυχή μου,μοιάζει μακρινό το φως σε αυτό το σύμπαν,

που μας γέννησαν..

Και τι να λέει;

Ωραία θα postάρω κάτι και σήμερα!

Και τι να λέει;

Μήπως θα ζήσω ή μήπως θα νιώσω;

H μήπως θα αργοσβήνω σε κάθε συναρμογή των λέξεων;

Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα οι θάλασσες είναι στις θέσεις τους,

τα κύματα παλεύουν στο σκοτάδι για λίγο έρωτα με την ακτή.

Ο χρόνος κυλάει ανέμελος στα χρόνια μας

και μεις γερνάμε σε ένα στερέωμα που το παμε ζωή.

Εσύ είσαι εγώ και εγώ εσύ και όλο αυτό το είπαμε γιορτή..

Ψοφάω για ένα χάδι που θα το πω αγάπη..

Ξενυχτάω σε μία στάση για να σου πω αντίο..

Ξυπνάω μες την νύχτα και εύχομαι να την είχα κάνει για το  Ρίο

Ξερνάω κάθε φορά που θα με κάνει μια γυναίκα να την πω πουτάνα.

Kαι τότε θυμάμαι αυτό που μου λεγε κάποτε η Άννα:

Η ίδια η ζωή είναι πουτάνα..

Βαρέθηκα και μένα να είμαι η βροχή που πέφτει στον ορίζοντα μου..

Και τι να λέει;

Eυγνωμοσύνη!

Ευχαριστώ που διάλεξες να με συναντήσεις,

στην πορεία σου προς το φως.

Ευχαριστώ γιατί μου αρέσω όταν καθρεπτίζομαι πάνω σου.

Ευχαριστώ που μου έμαθες ότι κάποτε θα φύγεις και θα με αφήσεις..

Ευχαριστώ για κάθε φορά που σκαρφαλωνεις όλο και πιο πάνω στο βουνό της γνώσεως,

με κουβαλάς στις πλάτες σου.

Αγαπημένε συνοδοιπόρε προς το φως.

Αδερφε της ποίησης ,της μοναξιάς,

σε γνώρισα στο ξημέρωμα της συνειδητοποίησης,

..Και όταν ήρθε η λύπη εσύ ήσουν εκεί για να μου την υποδείξεις.

Δεν καταφερα να σταυρώσω το εγω μου και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω σε τουτη την ενσάρκωση.

Ευχαριστώ για τα μονοπάτια..

Αυτή είναι η αλήθεια μπροστα στον καθρεπτη μου,

ξέρω δεν χρειάζεσαι άλλη αλήθεια πλέον.

Ας είσαι έστω σε μια απόκρημνη γωνιά,
στο αχνό φως της αναζήτησης μου.

Ένας φάρος που θα μου θυμίζει οικογένεια και σταθερές..

Όλες εκείνες τις στιγμές που ξεχνάω ότι είμαστε φτιαγμένοι από ανθρωπότητα..

Και μην ανησυχείς πλέον ξέρω ότι

θα πρεπει να βρω το θάρρος να αντιμετωπίσω ότι δεν με βολέυει,

να επιλέξω ...

όχι απο την οδο της λεωφόρου αλλά αυτής της ατραπούς..

Στον αδελφό Chaosopher カオス Stone που αντιμετωπίζει μια δύσκολη βραδιά!

Ξεσκισμένη μου συναίσθηση..

Σκόρπια λόγια και εικόνες φαντασίας που δεν έγιναν ποτέ ζωή..

Πάντα με θυμάμαι να έλεγα ας δοκιμάσω δεν έχω να χάσω κάτι,

μα πάντα χάνεις και κάτι από ΄σένα..

Και η πιο μοναδική,η πιο πολύτιμη συναίσθηση σου,

μοιάζει πλέον σαν μια ξεσκισμένη πόρνη ..

Αρχίζω να μαθαίνω ότι το μόνο που θα με έκανε

να σταματήσω να γράφω θα ήταν η ευτυχία..

Όχι,δεν είναι η κοπελιά που μένει απέναντι μου

και θέλει να πάει μαζί της όλη η γειτονία!

Είναι η απουσία σου από την φουρνιά της ενσάρκωσης μας..

Και εγώ ο κουτός τους άκουσα και σε έψαχνα στα alter ego...

Είπα να φύγω μέρες που είναι να ταξιδέψω και να ξεχαστώ λιγάκι,

μα τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πάω πουθενά

αφού πάντα ήμουν εγκλωβισμένος μέσα μου..

Δεν μπορεί!

Είπα κάποια στιγμή,πρέπει να ξαναθυμηθώ 

πως είναι η πραγματική η ευτυχία!

Έτσι μια δύσκολη νύχτα σαν αυτήν,

πάω στο πατάρι εκεί που έχω κάτι παλιά βιβλία,

πιάνω έναν Λουκιανό το Τίμων ο μισάνθρωπος της ΄Β γυμνασίου.

Το ανοίγω και μυρίζω τις σελίδες του και αρχίζω να ξανα θυμάμαι..

πως ένιωθα όταν ήμουνα παιδί..

With love from hell to our world..

Τρομαγμένο το διαβολάκι πάει στο πατέρα του:
-Μας βρήκε συμφορά! Ο κόσμος έμαθε την <<αλήθεια>>...
-Μην ανησυχείς μικρέ μου,του λέει εκείνος με σιγουριά.
-θα στείλουμε κάποιον να την κάνει δόγμα!

κλεμμένο από τον τοίχο ενός ψυχιατρείου..
photo by:http://www.suzannewinter.net/?p=174

Explosing..mindfuck

Η πιο ισχυρή ατομική βόμβα στην,
ιστορία της ύπαρξης μας.
Ήταν όταν καλλιέργησαν στον εγκέφαλο των ανθρώπων,
την αμφισβήτηση..

Photo by:http://poesiaabierta.blogspot.com/2008_09_01_archive.html

Το μόνο φρένο που έχει η ανθρωπότητα,
για να μην καταλήξει στο χάος,
είναι ο θάνατος!

Photo by:http://aes-apollon.blogspot.com/

Ήταν λέει το γραφτό μου..

Το πεπρωμένο μοιάζει,
σαν εκείνη την ζωή που μας έπλασαν.
Και εμείς απλά βρεθήκαμε εκεί..
και έτσι το αποδεχτήκαμε!

Photo by:http://adviceoftheday.wordpress.com/category/%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1/

Απορείς;

Μην απορείς!
Δεν υπάρχουν ερωτήσεις,
αν δεν υπάρχουν ανόητα πλάσματα..
..να τις επινοούν!

photo by:http://www.fotosearch.gr/LIQ114/vl0008b007/

..δυστυχώς η ζωή μας είναι
αναπόφευκτη..

Στου Νότου σου τις θύμισες..

Ήρθε καρδιά μου το καλοκαίρι που τόσο το ποθούσες.

Και είναι όλα τόσο όμορφα και εγώ,

στο στέκι το γνωστό..

Κάπου ανάμεσα στο χάσμα του περασμένου και του ύστερα..

Να χάνομαι στο αεράκι που περνάει μέσα από τα μαλλιά σου,

όλες εκείνες τις στιγμές που στρέφεις το βλέμμα σου,

στου Νότου σου τις θύμισες..

Χαμένος λοιπόν στο νησί της θλίψης μου,

σου στέλνω το μήνυμα μες το μπουκάλι..

Η αγάπη σου ήταν το πιο όμορφο ταξίδι μου!

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ..

..ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ,
ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΕΙΨΕΩΝ ΤΗΣ ΑΥΡΑΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΟ ΕΓΩ ΜΑΣ..

photo by:

http://angelaspinkyworld.blogspot.com/2009/11/blog-post_29.html

Μπροστά στο βλέμα του καθρέφτη..

Τις στιγμές εκείνες που βολτάρω μέσα μου,
κοντοστέκομαι στην λίμνη που φυλάω τα εγώ μου.
Και κάθομαι εκεί να διαλέγω με ποιο να ταυτιστώ..
Όλα αυτά τα χρόνια τόσα είδωλα,
καθρεπτίστηκαν μέσα μου.
Ποιο από όλα αυτα είμαι εγώ που με καθόρισα;
Ο απολογισμός στο βλέμα του καθρέφτη:
θα πρεπει να βρω το θάρρος να αντιμετωπίσω
ότι δεν με βολεύει,να επιλέξω ...

photo by http://fineartamerica.com/featured/mirror-abdulla-buklla.html

3.Ο ανθρώπινος πολιτισμός τείνει να μοιάζει με εκείνο το φανταχτερό οικοδόμημα,
που κάθε μέρα χτίζεται και ξαναχτίζεται
πάνω στα θεμέλια του άγριου βιασμού της φύσεως..
Ίσως και της φύσης που συναντήσαμε αλλά και αυτής που είναι εντός μας..

Και εγώ τείνω να μοιάζω με κείνον τον θλιβερό άνθρωπο που προσπαθεί,

να το παίξει ευσυνείδητος οικολόγος, σε ένα και καλά

<<ψαγμένο>> blog με ένα και καλά <<ψαγμένο>> μήνυμα..

Που ποτέ δεν θα πει κάτι σε κανέναν,
τίποτα πραγματικά..

..κι όλα αυτά επειδή μιλάμε για αλήθειες!

2.Η αλήθεια είναι στο φως
και η καλοσύνη του η απόλυτη ύπαρξη..

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

1.Κάπου άκουσα να λέγεται ότι η αλήθεια είναι,
το μισάνοιχτο παράθυρο που ξέχασε,
ο Χριστός στο μπουρδέλο της Μαγδαληνής..
Κάποιοι το πίστεψαν και κάποιοι το έκαναν και δόγμα.
Κάποιοι ζαλίστηκαν και ήδη με αφορίζουν που το είπα..
Κάποιοι όμως κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει αλήθεια,
που να λέγεται...

Βόλτα στο εγώ..

Είπα να βγω έξω σήμερα να δω τον κόσμο...μα τελικά θα μείνω μέσα μου!

Όλα μοιάζουν λάθος..

And the winner is...

Η επιβράβευση ενός συνειδητοποιημένου,
είναι να μην αποζητά την,
αναγνώριση της μοναχικότητας του..

photo by: http://nebesnyel.phpbb24.com/board/topic-t1318.html

Πέρασα απ τον τάφο μας και σήμερα..

Πέρασα απ τον τάφο μας και σήμερα και άφησα μερικά λουλούδια.

Κίτρινα τριαντάφυλλα να θυμάσαι ότι σε μισώ με πολύ αγάπη.

Πίστεψε με πήγα με πολλές πουτάνες αυτό τον καιρό,

αλλά καμία δεν ήταν τόσο τρυφερή σαν κι εσένα..

Πέρασα απ τον τάφο μας και σήμερα και σου άφησα ένα χάδι,

ξέρω πάλι θα με πουν μαλάκα και ότι δεν αξίζεις.

Μα εγώ σε θυμάμαι δεν ήταν ψέμα,

..ν΄αγγίζεις την χαρά που ήταν μέσα μου.

Μου το είχες πει! θυμάσαι; ΄΄ότι κι αν με χρειαστείς θα μαι δίπλα σου..΄΄

Πέρασα απ τον τάφο μας και σήμερα,

να σου πω ότι σε θέλω πως μου λείπεις και πόσο σε χρειάζομαι..

Δέστε με στο φως,

Αδειάστε την ψυχούλα σας στην ποίηση,
και δέστε με στο φως..
Έστω προσάναμμα στην γνώση,
έστω κενό στην πτώση.

Χρώμα γυμνό και αδιάφορο,
με ταμπεραμέντο αιωνιότητας,
η ανάγκη να κυοφορείς τους φόβους σου..

Είναι ο χρόνος σου στεγνός,
απαγκιστρωμένος σε μίας νύχτας το κιγκλίδωμα.
Είναι ο δρόμος σου υγρός,
και η χ-ώρα εκείνη όνειρο θνητού.

Δέστε με στο φως ,

..Και συ μου μιλάς γι αλήθεια;

Στην νεότερη ιστορία της θλίψης,
διαβάζουμε ότι ο θεός πέθανε.
Απο τότε που ξεκινήσαμε να πιστεύουμε.
Στα πρακτικά της τέλεσης σταυρώνεται,
ο Ιούδας για το θέλημά του..
Και συ μου μιλάς γι αλήθεια;

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ..

Όλα είναι εκεί..
Η πεταλούδα κοκαλάκι κρεμασμένη,στο σχοινάκι του σταυρού.
Η κιθάρα είναι στο port-pagaz ακόμα και οι στίχοι!
Έβαλα και ακόρντα πάνω στο τραγούδι,
θυμάσαι;
Εκείνο που μου έγραψες μια μέρα στη δουλεία
και έκανες μια ζωγραφιά ένα λουλούδι και μια καρδιά.
και μου πες να το μάθω να στο λέω..
Και εγώ εκεί είμαι και σου ψιθυρίζω το τραγούδι μας,
εκεί δίπλα στην θάλασσα:
΄΄Πως με βρίσκεις κάτι βράδια που σε θέλω
 και μαζί σου ξημερώνω κ ανατέλλω...΄΄
Και η αγκαλιά μας είναι εκεί
και όσα νιώθω εκεί είναι και αυτά..
και τα λόγια σου εκεί:
΄΄Θέλω να ζήσω την ζωή σου!΄΄...
Όλα είναι εκεί..
Εκτός από εσένα..

 ''Πως με βρίσκεις κάτι βράδια που σε θέλω

 και μαζί σου ξημερώνω κ αννατέλω...΄΄copy by :http://www.youtube.com/watch?v=o7BkVoBHqZY

Δήμητρα Γαλάνη, Παρασκευάς Καρασούλος

Δεν γνώρισες την αγάπη,

απο την όχθη του θανάτου.

πρεπεί να πεθάνει αυτό που αγάπησες

για να γνωρίσεις την τριδιάστατη μορφή,

των πόθων σου.

και να δείς ξεκάθαρα τι αγαπάς..

by:http://paolofuego.blogspot.com/2008_04_01_archive.html

Φοβάμαι..

Φοβάμαι το φως στην αυγή της γνώσης,

που θα φέρει την τέλεια θλίψη 

στα πεδία της εσωχώρας του μυαλού μου.

Φοβάμαι να αντικρύσω ξανά τα μάτια της,

γιατί θα με προδώσει πάλι..

Φοβάμαι γιατί ακόμα δεν ξημέρωσε,

στην όχθη των αναμνήσεων μου..

Φοβάμαι αύριο το πρωί ότι θα ξυπνήσω 

πάλι με τους ίδιους φόβους.

Φοβάμαι να μην φοβηθώ.

ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ!

Φοβάμαι να είμαι η ειρωνεία των σκέψεων μου.

Φοβάμαι ότι ίσως όλοι αυτοί οι φόβοι,

κατά πλάτος να μου αρκούν,

κατά μήκος να τους αρνούμαι

μα κατά βάθος να μ' αρέσουν..

photo by:  charos72.blogspot.com/

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΤΩΡΑ...

Πνίγομαι στην θηλιά που θα σφίξω,
σε λίγο ακόμα περισσότερο,
γιατί κοιμήθηκα στον ουρανό σου.

Κλαις κρυφέ μου εαυτέ;
και γω κάνω πως δεν σε βλέπω το λιγότερο,
μιας και ψάχνω αφορμή να χαθώ μες στον χαμό σου..

Σ΄αγαπώ φωτεινή αχτίδα της πληγής μου,
σε πονάω κόσμε που με πίστεψες,
για την αλήθεια του εγώ μου.

Το όνομα μου:
 Προσποιούμαι.

Το επίθετό μου:
Είμαι αυτός που θά ΄θελα να είμαι.

Το χρώμα των ματιών μου:
Μια στιγμή σου που υπήρξες,
εκεί που δεν υπάρχεις τώρα...

Για την ενέργεια είμαστε φως,
μα με τις λέξεις ψεύτες..

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.

Λοξοδρομώντας στα άβατα μιας άδικης αλήθειας,
αποφεύγω την πικρία που θα μπορούσε,
να αναπαράγει το τέλος του κόσμου.

Για μιά στιγμή νόμισα,
ότι στον υλικό σου ορίζοντα,
έψαχνες το πνέυμα της αγάπης
και του εξαρτημένου,
που οι μεγάλοι ποιητές εξυμνούν στα πρώσωπα,
των μύθων που έπλασε η ανάγκη τους.
Κι ας υπήρχαν στην δική τους πραγματικότητα..

Ποτέ τους δεν άντεξαν να τ΄αντιμετωπίσουν,
τώρα όλοι αυτοί έχουν πεθάνει και στα έργα τους,
άφησαν και αυτοι την δική τους πικρία,
έτσι κι εμείς παραβάτες μιας ολόκληρης ζωής,
δεν προσπαθήσαμε να πάρουμε τον δρόμο της πραγματοπόιησης
και μένουμε να είμαστε οι ποιητές της εποχής μας.

Μέχρι πραγματικά να συνεννοηθούμε,
σε όλη αυτή την διαδρομή.
θα υπάρχουμε απλοί θεατές,
όλων αυτών που επιθυμήσαμε.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Βασικά νιώθω ότι πάντα θά ΄μαι μόνο θλίψη

..και όλα τ ΄άλλα θα τα προσπαθώ...
για να τα είμαι!

ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗΣ

... Είναι μια σκιά εκεί μέσα,
ενός μικρού κοριτσιού,
που μαζεύει πεθαμένα λουλούδια..
.. μέσα μου..
Έλα! μικρή μου..
στεφάνωσε τις μέρες μου μ΄ αγκάθια..
Λούζει η θλίψη το κορμί μου..
κι εσύ να μου θυμίζεις,
πως ήρθε ο καιρός για να γιορτάσω...

..κάτι από τα παλιά θυμάσαι?
Photo by:http://angels.pblogs.gr/tags/afieromena-gr.html

ΑΓΚΑΛΙΑ

Είναι στιγμές που νιώθω

 οτι αποκόπηκα..

 και θελω να μπω στο ένα μου

 εμένα και εκείνης.

photo by: http://lygeri.pblogs.gr/2007/10/http-lygeri-pblogs-gr-ths-psyhhs-ta-logia-ta-grammena.html

EXEIΣ ΕΣΕΝΑ!

Και δεν γύρισα ποτέ!

Πήρα μόνο ενα μπόγο μαζί μου,
μέσα εκεί οι μουσικες των κόσμων.
Πήρα και μια αλλαξιά ονείρων,
καθώς και τα πιο καλά μου ήθελα.
Το σκάφος ξεκίνησε...
Πρώτη στάση στον αστερισμό τη θλίψης,
δεύτερη στάση στο νεφέλωμα της φαντασίας,
τρίτη στάση στους αστεροειδης της από-γνωσης.
Το ταξίδι συνεχίζεται στους κόσμους,
που μπορώ να γνωρίζω εμένα..
Ποτέ; Πότε!
Δεν είχε ποτέ σημασία,
αφού πάντα έχεις εσένα..

Κάποτε γνώριζα ένα παιδί..

Κάποτε γνώριζα ένα παιδί που ήταν,

διαφορετικό απ΄ όλα τ΄ άλλα.

Προσέγγιζε τους πάντες με αγάπη

και όλοι τον ήθελαν κοντά τους,

γιατί τους έβγαζε ότι όμορφο ΄κρύβαν μέσα τους.

Είχε την όψη του Χριστού και τα λόγια του σοφίες.

Μια μέρα ήρθε εκείνη και μια μέρα έφυγε..

και του τα πήρε όλα.

Τώρα λέει πως η ευτυχία είναι η χειρότερη μορφή ψευδαίσθησης
και στην κορύφωση της χαράς συναντάς την ατμόσφαιρα της θλίψης..
κάθε φορά που την θυμάται σηκώνει το ποτήρι!

και όποτε τα πίνουμε μαζί του θυμίζω ποιος ήταν
και ότι κάποτε γνώριζα ένα παιδί όπως εκείνον..

                                                   για έναν φίλο..

Γυρνώντας στο κλουβί..

Mία τίγρης ήταν φυλακισμένη,
στο κλουβί ενός τσίρκου.
Όπου κάθε βράδυ της άνοιγαν,
για να κάνει το νούμερο της στην αρένα.
Ένα βράδυ κάναν κάποιο λάθος,
και άφησαν ανοιχτό το κλουβί της.
Το ζώο μόλις το κατάλαβε,πετάχτηκε έξω !
Έκανε μία βόλτα και γύρισε πάλι πίσω.
Το πρωί που βρήκαν ανοιχτή την πόρτα,
όλοι 'μείναν με την απορία γιατί δεν το ΄σκασε..

Στην οδό Φραγκιαδών 64 στον Κολωνό.

Hταν ένα παιδί αδύνατο ξερακιανό,
στην οδό  φραγκιαδών 64 στον Κολωνό.
Κανείς δεν ήξερε πολλά γι αυτόν
και πολλά ακουγόντουσαν αν είναι δυνατόν.
Μια γειτονιά με λόγια παχιά και συνωμοτικά
πως μάλλον θα ναι αδερφή θα παίρνει και ναρκωτικά.
Τα λόγια του προσεχτικά και πάντα λίγα και λιτά
καλημέρα,καληνύχτα και χρόνια σας πολλά!
Mονίμως ήταν ντυμένος στα λευκά με όρθια
σαν καρφιά μαλλιά και με κάτι μάτια θλιμμένα μα χαμογελαστά.
Φήμες ακουγόντουσαν πως είχε ένα γέρο θείο
και του δινε λεφτά γιατί ποτέ δεν δούλευε
και κάθε μέρα το πρωί πήγαινε στο νεκροταφείο!
Κάθε βράδυ γυρνούσε σαν στοιχείο στην πόλη
σε μέρη αμαρτωλά καταγώγια που κυκλοφορούν διαβόλοι.
Το πε η κυρία Καίτη στην κυρα Μυρσίνη
το χαν δει οι άντρες τους που αναζητούσαν την ίδια καλοσύνη..
Μα όσο και να αργούσε πάντα ήταν εκεί στο ραντεβου
αφού τον έβλεπε η κυρία Αρετή
κάθε που έβγαινε να καθαρίσει την αυλή,
νομίζω πως της άρεσε πολύ.. ήταν αυτή μια αλεπού..
Κανείς δεν ήξερε πολλά μόνο εκείνο το τατού,
ένα σώμα γυναικειο σαν σκιά μ ενα μωρό στην αγκαλιά,
να κοιτούν τα κύματα σε μια απέραντη αμμουδιά..
Κάποιος είπε μια φορά ότι είχε αργήσει να γυρίσει,
από ένα ταξίδι  γιατί ήταν ναυτικός,
αυτός ο παράξενος νέος ο ξερακιανός.
Και δεν τους πρόλαβε για να τους αποχαιρετήσει..