Ήταν Τετάρτη 29 Ιουνίου τοτε που τα πανό
τα κράταγαν οι άνθρωποι και όχι οι κολώνες..
Έβγαλες την μάσκα να μου πεις φοβάμαι να σε ερωτευτώ
δεν θα χω χρόνο πλέον για ζωή αλλά για αγώνες..
δεν θα χω χρόνο πλέον για ζωή αλλά για αγώνες..
Βούρκωσες για μια στιγμή και σου πα θα έρθουν εποχές
που δεν θα κλαίμε με δάκρυα..
που δεν θα κλαίμε με δάκρυα..
Εσύ να κλαις και εγώ θα τα μαζεύω μάτια μου,
να στα φυλάω όταν δεν θα χεις πια..
Δεν με φοβίζει κανείς τους αγόρι μου,
μόνο αν ερωτευτώ αφοπλίζομαι εύκολα.
Μπορεί να πέσω σου είπα,θα πέσουμε μαζί μου είπες,
αλλά θα ξανασηκωθούμε..
Άσε τα βράχια να κάνουν τη δουλειά τους ο θανατος του εγωισμού θα πεθάνει απο αφόρητο έρωτα..
Και αν χαθώ;
Πέσε και αν χαθεις θα σε μαζέψει με το αίμα του σαν σαρκοβόρο κήτος που ψαχνει για θήραμα μέσα στη νύχτα.
Πιάσε το χέρι μου γρήγορα μπήκαν τα ματ πλατεία
να δείρουν την δημοκρατία..
να δείρουν την δημοκρατία..
Φύγαμε μισό να γράψω κάτι εδώ με το ανεξίτηλο..
7 σχόλια:
με το ανεξίτηλο... τι νι αν το έγραψες εκεί ή στην καρδιά της πλατείας, στις καρδιές όλων εκείνων των μαχόμενων.
Πόσοι τα είπαμε αυτά μεταξύ μας εκείνη την ημέρα! Πόσα χέρια πιάσαμε για να σηκωθούμε και να σηκώσουμε...πόσες καεδιές χτύπησαν δυνατά από έρωτα εκείνη την ημέρα; Εκείνοι έχασαν την αξιοπρέπεια τους και εμείς κερδίσαμε ο ένας τον άλλον!
Έρωτας ή τίποτα... πως αλλιώς άραγε; Την είχα ανάγκη αυτή την... ανάρτηση σήμερα... να'σαι καλά φίλε μου...
απ’ όλες τις επαναστάσεις, ο έρωτας η μεγαλύτερη…
η παντοκρατορία του έρωτα
τι πιο αληθινό στη ζωή
πανέμορφο
με ανατρίχιασε αυτό που διάβασα. "θα πέσουμε μαζί μου είπες"...
εσύ να κλαις και εγώ θα τα μαζεύω ματια μου...
υπεροχο!
Δημοσίευση σχολίου