Kοινωνία ανέραστη..

Μια κοινωνία που δεν επαναστατεί για ότι την αδικεί μια κοινωνία καθολικά καθηλωμένη,σημαίνει πως είναι μια κοινωνία που δεν έχει πλέον την ικανότητα να ερωτευτεί.
Τους αφήσαμε να μας βιάσουν την ικανότητα να ερωτευόμαστε, την ζωή τους ανθρώπους την φύση. Και τα πάντα γύρω μας που δηλώνουν ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθεριά..
Αν μη τι άλλο, 
τι άλλο να είναι μια επανάσταση εάν δεν είναι έρωτας;

Λίγο ακόμα, φτάνουμε..

Έλεγχος: Άπαντες παρόντες.

Κατάσταση: 'Ολοι στον μικρόκοσμο τους.

Στιγμα: Λίγο πριν την επανένωση με το άπειρο.

Πραγματικότητα: Mόνο το σημείο που σε αφορά.

Ευσυνείδητοι: Άπαντες απόντες.

Ελεύθεροι: Mόνο οι νεκροί.

Ουτοπία: Μα αυτό που ζεις.

Το ζητούμενο: Η αγάπη;

Ζωντανοί: Μόνο αυτοί που δίνονται.

Το λάθος: Οι ίδιες οι λέξεις.

Συμπέρασμα: Λάθος προσεγγιση μάλλον δεν υπάρχει σκοπός.

Σωτηρία: H ανάγκη ή αλλιώς θρησκεία ή αλλιώς φόβος.

Ιδιότητα: Mα καλά ποιος μαζοχιστής είναι αυτός που έδωσε μυαλό,στο ίδιο το πρόβλημα για να λυθεί;

Ψέμα: Oτι μοιάζει με αλήθεια και το ανάποδο.

Αλήθεια: H αγκαλιά σου.

Ψευδαίσθηση: Η μόνη αλήθεια που μπορώ να εμπιστευτώ.

Χρώμα: O ήχος.

Ήχος: Η μετάβαση από την ζωή στον θάνατο

Λογική: Aς γελάσω! Είναι πολύ νωρίς ακόμα!

Ελπίδα: Δεν ασχολούμαι με το ανύπαρκτο.

Ειρωνεία: Nα θεωρείσαι.

Σοφία: H ίδια η στιγμή.

Μοναξιά: Το σύμπαν των ανθρώπων.

Αναρχία: Tα όνειρα των παιδιών.

Τρέλα: Nα νιώθεις μόνος.

Έρωτας: Tα πάντα για το μαζί.

Προορισμός: Nα χάσεις το εγώ.

Μεθοδολογία: Όλα εγώ θες να στα πω;

Νόμος: Η αμφισβήτηση.

Ουσία: ενωσουμεταπαντα.

Θεός: Oι ψυχές μας.

Ψυχή: Η φαντασία μας.

Ταχύτητα: Tο φως.
Όχημα: O πόνος.

Σύμπαν: Οσο το καταλαβαίνεις τόσο πιο μυστήριο γίνεται.

Λύση: Είναι να μπερδευτείς.

Χάος: Το σπίτι μας.

Λίγο ακόμα, φτάνουμε..

Αφιερωμένο..

Κατανοώ την ανάγκη σου
να φορέσεις ότι βιτρίνα θες, 
για να δικαιολογήσεις την ύπαρξη σου,
σε τούτον τον κόσμο.
Αλλά για να σου πάει,
πρέπει και να είσαι πρώτα..

Μαζί με ένα κρυφό γαμώτο..

Μια δύσκολη μέρα σαν κι αυτή,
του αποχωρισμού της κοινής πορείας δυο φίλων. 
Μαζί με ένα κρυφό γαμώτο,
που τόσο πολύ ώρες τώρα με βασανίζει. 
Με κάνει κιόλας απλά ν΄ αναρωτιέμαι. 
Τι είναι αυτό που σε καθορίζει με τον άλλο,
για να σημαίνει πως είσαι φίλος;
Μα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο,
αν ο ένας δεν κουβαλάει τον άλλο μέσα του..


*Αφιερωμένο στο φιλαράκι μου,στους κοινούς μας αγώνες,στα κοινά μας όνειρα και στις κοινές μας προσδοκίες για έναν κόσμο δίκαιο και τίμιο. Όπου και αν είσαι όπου και αν είμαι θα είμαστε πάντα μαζί ακριβώς στο ίδιο το σημείο.Όταν θα κοινωνούμε και θα πράττουμε τις αξίες και τις ιδέες που μέσα μας ξυπνήσαμε και οραματιστήκαμε ..και σε όλους αυτούς που δεν σωπαίνουν..

Κινδυνεύουμε!!!

Ζητούνται άνθρωποι επειγόντως,
για να δημιουργήσουν κοινωνία..
Εμείς δυστυχώς δεν το καταφέραμε
και ας αυτοανακηρυχθήκαμε άνθρωποι.
Στείλτε ότι έχετε,
όπως και αν λέγεστε ότι και αν είστε
τέλος πάντων κάτι καλύτερο από μας
δεν μπορεί θα είστε...
Είστε η τελευταία μας ελπίδα, αν υπάρχετε
και αν το βρίσκεται και ενδιαφέρον να ασχοληθείτε.
Ελάτε και για διακοπές αν θέλετε,
να δείτε και πως είναι..
Και μόνο από περιέργεια κανείς,
αξίζει να δει από κοντά πως φτιάχνεται η βλακεία.
Αν υπάρχουμε ακόμα, κάποιοι θα σας περιμένουμε..
Αποστείλατε την επιθυμία σας άμεσα.
Κινδυνεύουμε!!! 
Τοποθεσία η Γη..

Η ασήμαντη μου ύπαρξη..

Όλα είναι τόσο απλά 
και με τόση σοφία καμωμένα,
που σου παίρνει σχεδόν 
και μια ζωή για να το νιώσεις.
Ακόμα και το πέρασμα 
ολόκληρης της ανθρωπότητας
να εκπληρωθεί να σβήσει να χαθεί,
δεν το βρίσκω και τόσο σοβαρό..
Ο ήχος από αυτό το αεράκι που γρυλίζει,
έξω από την πόρτα μας, πάντα θα ηχεί 
και χωρίς να υπάρχουνε αυτιά να τον ακούνε.
Πόση ασήμαντη μου μοιάζει,
τούτη την ώρα και αυτή εδώ η ύπαρξη μου.
Όσο σημαντικός είναι ένας λογισμός 
που έρχεται και φεύγει..

Έστω ένας βασιλιάς..

Σ΄ένα απόκοσμο μέρος του σύμπαντος,
σε μια γειτονία μοναχική,
ζούσε ένας λαός κι ένας βασιλιάς.
Μια μέρα όμως πέθανε ο βασιλιάς
και ο  λαός θρήνησε,
έκλαψε πικρά για τον χαμό του.


Την επόμενη μέρα,
μάθανε πως ήτανε δικτάτορας..
Και περάσαν αιώνες από τότε 
και χρόνια ατελείωτα.
Εγιναν πολέμοι και μάχες τρομερές
και ο σωστός πότε δεν βρέθηκε.


Μια μέρα όμως πέθανε και ο λαός,
μέσα στην αυτοκαταστροφική
του αγωνία να τον βρει..
Αυτόν τον σωστό τον ιδεαλιστή,
δε σκέφτηκαν σωστά δεν είχανε πυγμή
η μήπως ποτέ δεν ένιωσαν οι λαοί σαν αδερφοί;


Κοίτα να δείς μια ειρωνία
που δεν υπάρχει τώρα κανείς..
Ούτε λαός ούτε ιδεαλιστής,
μόνο χάος και μια τραγική σιωπή.
Ούτε κι έστω ένας βασιλιάς,
να τους θρηνήσει και αυτός με την σειρά του..

Αναζητώντας τον αυτοδίδακτο..

Μας εκπαιδεύουν χιλιετίες τώρα  να μάθουμε πως

πρέπει να παλεύουμε για να κερδίσουμε περισσότερα.

Γίναμε οι πιο τέλειες μηχανές οι πιο τέλειοι δούλοι,
της πιο μεγάλης αυταπάτης του ανελέητου κέρδους.

Αν θες να εξουσιάσεις κάποιον πρέπει να τον πείσεις

οτι οι πράξεις του εξυπηρετούν το προσωπικό του συμφέρον,
αρκεί να χρυσώσει το κλουβί του..

Και τώρα όσος χρόνος μας απέμεινε πριν από την τέλεια καταστροφή.

Γενναία θα πρέπει να αναζητούμε  το μονοπάτι,

που θα μας βγάλει στους δρόμους

των αυτοδίδακτων ανθρώπων παρά του συστήματος..

Χάρης Ελευθεριάδης,από το blogspot http://eglovismenoistigi.blogspot.com/

Ήταν μια ακόμη Κυριακή..

Ήταν μια ακόμη Κυριακή, ήταν μια λαμπρή ακόμη..
Μαζευτήκαμε και πάλι όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί,
στις εκκλησιές στα σπίτια στις υπαίθρους και στις θάλασσες.
Είπαμε πολλά, φιληθήκαμε και είπαμε και τα χρόνια μας πολλά.
Γελάσαμε και είδαμε την φύση να ανθίζει και να ανασταίνεται,
κόντρα να πηγαίνει στο εξασθενημένο φιλότιμο του ξεσηκωμού μας..
Πότε αυτός ο τόπος άντεξε μαχαίρι και σκλαβιά;
Ένας από εμάς έπεσε νεκρός, λίγες μέρες πριν μα πως το ξεχάσαμε;
Ένας από εμάς έκανε την πρώτη θυσία, στον αδιαφανή πόλεμο που μας κήρυξαν δωσίλογοι και θρασύδειλοι κατακτητές.
Έπεσε για μας και να μας δείξει ότι υπάρχει μέτωπο
και πως ο πόλεμος ξεκίνησε ή ποτέ δεν είχε πραγματικά τελειώσει..
Δεν εξηγείτε αλλιώς, ο κόσμος μας φοβάται να ξυπνήσει σύντροφε
γιατί μετά θα πρέπει να κάνει και κάτι γι αυτή του την αφύπνιση..
Είπαμε πολλά για ακόμη μια φόρα ήπιαμε και φάγαμε καλά,
μα κανείς μας δεν μίλησε για επανάσταση, 
κανείς μας τον αδιαφανή αυτόν πόλεμο 
που ζούμε να σχολιάσει δεν τόλμησε
και για τους νεκρούς που πέθαναν και γι αυτούς που ζούνε σα νεκροί,
ούτε κουβέντα..
Ήταν μία ακόμη Κυριακή θλιμμένη ή χαρωπή δεν ξέρω,
με κλαρίνα γεμάτη και τραγούδια και με μια συνείδηση στρεβλή.
Μα πως μου μοιάζει σαν την καινούρια των ημερών, αποφυγή..


..με μεγάλο σεβασμό και δέος στην μνήμη του αγωνιστή Δ.Χριστούλα 
Χάρης Ελευθεριάδης 

Εκείνη την ημέρα..

Το μόνο όπλο που είχε ποτέ το σύστημα
ήταν ο δικός σου φόβος..
Όταν ξημερώσει εκείνη η μέρα 
που οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν βαθιά 
πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν πλέον.
Αφού έχουν χάσει το δικαίωμα να είναι άνθρωποι..
Εκείνη την ημέρα ο φόβος θα γίνει επανάσταση
και η επανάσταση θα φέρει την δικαιοσύνη 
και η δικαιοσύνη θα φέρει το σύστημα,
στα χέρια των λαών..

Εγκλωβισμός.

Δεν αντέχω να μην σου δείχνω το πως νιώθω..
Μα φοβάμαι κιόλας, 
μην σε εγκλωβίσω στο πάθος 
και μου φύγεις..

Μια ανάρτηση και ένα βίντεο αφιέρωμα για το blog από το ΑERIKO..

Τα λόγια μου φαίνονται λίγα για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη για την τιμή που μου κάνεις..
όταν η φιλία, μας οδηγεί στην τέχνη, μπορώ να νιώθω μόνο την παρουσία των αγνών αισθημάτων αυτής της αξίας  .....Επί της ουσίας.....

Είμαι ακόμα ζωντανός..

Που βρίσκεσαι αγάπη μου,υπάρχει τελικά τόπος που να χώρεσες; Έχω ανάγκη να σε δω, νιώθω τόσο απαρηγόρητος αυτές τις μέρες και είναι τόσα πολλά που θέλω να στα πω.

Θέλω τα χέρια σου, αυτά τα λευκά σου χέρια, μόνο αυτά θα μπορούσαν να με παρηγορούν κάτι τέτοιες στιγμές.

Θυμάσαι που στο έλεγα συχνά και συ μου ΄γνεφες "δικά σου είναι αγόρι μου".

Σου ΄χω ΄γραψει εδώ και καιρό αυτό το γραμμα και ήθελα να στο στείλω μα δεν ήξερα τι διεύθυνση να γράψω επάνω του..

Ήθελα μόνο να σου πω τα νέα μου κορίτσι μου, 

πλέον γυρνάω τα βράδια στο σπίτι από την δουλεία ότι και να κάνω όμως δεν τα καταφέρνω.. Είσαι πίσω από όλες τις κινήσεις μου, γελάω και νιώθω 

πως είσαι συ, μιλάω και είναι λες και τα λες εσύ,αγαπάω και είναι όπως αγαπάς εσύ, καμιά φορά νομίζω ότι δεν είμαι εγώ αλλά εσύ, ναι μάτια μου εσύ..

Ξέρεις εδώ δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, οι άνθρωποι 

παλεύουν ακόμα για δικαιοσύνη και αυτό που τους δίνουν είναι μόνο μια δήθεν ελεημοσύνη. 

Καμιά φορά πάω και στα παιδιά, δεν λέμε πλέον τίποτα  για σένα.Ξέρω ότι τους έχω κουράσει να τους μιλάω για σένα και με ΄χουν κουράσει και αυτοί, που ξέρω ότι δεν αντέχουν άλλο να τους λέω πως νιώθω.. Και έτσι δεν λέμε σπουδαία πράματα. 

Αυτοί μου λεν να σε προδώσω αγάπη μου, ακούς; 

Nα σε προδώσω, μα τι φίλοι είναι αυτού που θέλουν να προδώσω τα συναισθήματα μου; 

Περνάω συχνά από το σπιτι μας,

ένα άλλο ζευγάρι μένει τώρα εκεί κι από τι έχω δει,

της αρέσουν κι εκείνης τα λουλούδια.

Είναι γεμάτος πάλι ο κήπος μας αγάπη μου, ακούς; Γεμάτος! 

Είναι  γεμάτος τριανταφυλλιές λίλιουμ, γλαβιόλες, υακίνθους, ελικόνια, και ένα σωρό άλλα. Έχουμε άνοιξη τώρα κι όλα είναι ολανθισμένα! 

Ξέρω πως θα ξετρελαθείς γι αυτό στο λέω..

Που είσαι αγάπη μου μου λείπεις τόσο και φοβάμαι. 

Τη ζωή που δεν την μοιράζομαι μαζί σου, δεν ξέρω πως να την λέω πια..έφυγες και την πήρες μαζί σου.. 

Η φυλακή της απουσίας σου..σκέφτηκα ένα όνομα μια ταμπέλα,ξέρω πως δεν σ αρέσουν έτσι το ΄κάνα για να σε πειράξω και για να προσδιορίσω και γω κάπου τον χώρο μου.. 

Πάντα ήθελες να σαι ελεύθερη και σε θαύμαζα γι αυτό, θυμάσαι πως κυνηγούσες τις πεταλούδες στη Σαμοθράκη και μου ΄λεγες πως "δε χρειάζεται να ζεις πάνω από μιαν αυγή αρκεί μόνο αυτή που ζούμε σήμερα.."

Να κι αυτές πόσο αθώα έρχονται να κάνουν μια βόλτα στον κόσμο μας και να φύγουν έτσι απλά..

Τις νύχτες λυγίζω μωρό μου και με καλεί συνέχεια αυτός

και να τον καλώ και ΄γω ξέρεις καμία φορά..

Είναι και που φοβάμαι να μην ερχόμαστε τελικά από το τίποτα και να πηγαίνουμε προς το τίποτα.

Να έρθω και να μην είσαι εκεί! Το φαντάζεσαι αγάπη μου; 

Και ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και συ μαζί του αγάπη μου...

Γι αυτό θέλω να ξέρεις πως είμαι καλά και πως είμαι ακόμα ζωντανός..όσο είσαι ζωντανή και συ στην σκέψη μου..Νεκρή αγαπημένη..

Ώρες ανίας..

Εκείνες τις ώρες που τείνω σε ανία,
φοράω τη μάσκα του ποιητή.
Εξάλλου πόσο να κοστίζουν,
μερικές λέξεις ακόμα..

Από τις λέξεις..

Πόσο αξιοθρήνητο μοιάζει στους αιώνες
το χρέος που χεις ποιητή.
Οι άνθρωποι ν΄αποζητούν να πιαστούν
απο τις λέξεις..
κι όχι από τους ανθρώπους.

Η πατρική συμβουλή..

Παιδί μου, στον κόσμο αυτό αν ποτέ θα ΄ρθείς..
Πατέρα, ποτέ σου μη με πεις.
Γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι μας έμαθαν,
αυτόν ποτέ να μην αμφισβητείς..