Ευτυχία είναι..

Ευτυχία είναι που βρήκα εσένα αγάπη μου,
μες το πλήθος των ανθρώπων..


Ηamburg
wer will ,der kann..

Για να μην λένε..

Νιώσε ότι θέλουν να νιώσεις για να μην λένε.

Πες ότι θέλουν να πεις για να μην λένε.

Γίνε ότι θέλουν να γίνεις για να μην λένε.

Και τίποτα εσύ να μην λες αυτοί θα λένε..

..αφού τους άφησες να λένε.

Ζήσε τη ζωή σου όπως την θέλουν να την ζεις για να μην λένε.

Πάρε και κάτι σε γιορτή αφου θα πάμε για να μην λένε.

Ντύσου και καλά μιας και ήρθε Κυριακή για να μην λένε.

Μη λες και πολλά όταν ακούν για να μην λένε.

Και αν ποτέ πεις και κάτι που είναι δικό σου

και εκφράσεις κατιτίς μοναδικό σου.

θα δεις πως θα υπάρξουνε και στόματα

που θα πάψουνε να λένε..

Το πορτοφόλι.

Γιορτινές μέρες που είναι,

είπα να κατέβω στην αγορά της γειτονιάς,

να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου.

Σ΄ ένα μαγαζί με διάφορα αξεσουάρ,

μου καρφώθηκε στο μυαλό ένα δερμάτινο ποτροφόλι.

Θυμάμαι με πόση χαρά το αγόρασα,

και πόσο γεμάτος ένιωσα

με ΄κείνη την εφήμερη αίσθηση..

Είναι μέρες τώρα που αναγκαστικά κάθομαι εδώ,

κλείσμένος στο διαμερισμά μου.

Και να τώρα όπως το κοιτάω ανοιχτό,

επάνω στο γραφείο έξαφνα διαπιστώνω,

άδειος εγώ,

άδειο και το πορτοφόλι..

Κάπου ανάμεσα στην συναλλαγή ενός Eλληνικού καφέ..

Σε είδα να δουλεύεις σε εκείνο το γνώριμο καφέ,

για μια στιγμή ένιωσα να μπορείς να κοιτάς μέσα μου.

Να ο μοναδικός μου άνθρωπος είπα και

πόσο χάρηκα να ΄ξερες..

Πέρναγα ξανά και ξανά και ήμουν σίγουρος,

το δα και στα μάτια σου,ήσουν σίγουρη και συ.

Έτσι μια μέρα κάπου ανάμεσα στην συναλλαγή

ενός Eλληνικού καφέ,

άκουσα να μιλάς για τα παιδιά σου..

Έμεινα χρόνια μόνος γιατί πάντα το πίστευα

πως θα ΄΄ρθεις..Κι ήθελα για μια στιγμή,

να σε ρωτήσω εσύ γιατί δεν αντιστάθηκες;

Μα δεν είπα τίποτα έφυγα και στον δρόμο σκέφτηκα.

Να ο μοναδικός μου άνθρωπος χάθηκε πάλι..

Πόσο λυπήθηκα να ΄ξερες..

Τότε θα το πω..

Όταν μέχρι και το τελευταίο πλάσμα που υπάρχει επάνω σε τούτο τον πλανήτη,

τα μεσημέρια που πεινάει θα χει  
να βάλει φαΐ στο στόμα του.

Τότε θα το πω Πολιτισμός..

Όταν μέχρι και το τελευταίο πλάσμα που υπάρχει επάνω σε τούτο τον πλανήτη, 

έχει ένα στρώμα να ξαπλώσει την κούραση του

και μια σκεπή να φιλοξενήσει τα όνειρα του.

Τότε θα το πω Δικαιοσύνη..

Όταν μέχρι και το τελευταίο πλάσμα που υπάρχει επάνω σε τούτο τον πλανήτη,

έχει μια αγκαλιά αληθινή 
και θα γεννάει τα παιδιά του έρωτα του.

Τότε θα το πω Αγάπη..

Όταν μέχρι και το τελευταίο πλάσμα που υπάρχει επάνω σε τούτο τον πλανήτη, 

μπορέσει να εκφραστεί δίχως φόβο,

θα χει πρόσβαση στην νοητική του εξέλιξη

και θα μετέχει άμεσα στην τρόπο διαχείρισης της ζωής του.

Τότε θα το πω Ελευθερία..

Όταν μέχρι και το τελευταίο πλάσμα που υπάρχει επάνω σε τούτο τον πλανήτη,

πάψει να ψάχνει για άλλον πλανήτη 

και ανακαλύψει αυτόν που είναι δίπλα του,
δίχως να τον βλάψει.

Τότε θα το πω Άνθρωπος..

Ένας ακόμα ανόητος..

Έστω και πες πως ήρθε 
εκείνη η μέρα που ο άνθρωπος,

έκανε την επανάσταση και κέρδισε την ελευθερία.

Ποιος μου λέει οτι τώρα δεν θα αναζητήσει πάλι,

κάπου να εγκλωβιστεί και να μπει σε έναν κύκλο,

που θα τείνει στη φθορά;

Ίσως θα πρέπει πρώτα να φτιάξουμε τον τέλειο άνθρωπο, 

για να μπορέσει να την διαχειριστεί.

Ίσως και να μην είμαστε προορισμένοι για το τέλειο!

Ίσως να  μπορούσαμε να είμαστε 
τέλειοι κι ελεύθεροι 

και απλώς να το αγνοήσαμε..

Ίσως και πάλι να μαι,

ένας ακόμα ανόητος που αναρωτιέται..

Με το ψ και με το χ..

Ο θεός είναι η ανάγκη που είχε ο άνθρωπος

να δικαιολογήσει την αδυναμία του

να γίνει ο θεός του εαυτού του..

Κι όμως είναι κάτι μέσα μου

που με κάνει να μην νιώθω απόλυτος

κάτι που το είπαν με το ψ και με το χ..

Υπνοβάτες..

Είναι τραγικά αστείο οι άνθρωποι,

να ξυπνάνε το πρωί,να πηγαίνουν στις δουλειές τους,

να ψωνίζουν, να κάνουν οικογένειες .

Να ζουν ,να ελπίζουν, να πηγαίνουν στα καφέ, 

να προσπαθούν για κάτι καλύτερο ,να δικάζουν.

Να ασχολούνται με την πολιτική ,να τυραννιούνται,

να σχολιάζουν άλλους, να μορφώνουν άλλους.

Να πιστεύουν πως όλα αυτά που κάνουν,
γίνονται γι αυτούς.

Και να νιώθουν πως είναι και ξύπνιοι..

Να γελάσω άραγε ή μήπως πάλι να λυπηθώ;

Ή να βρω και γω μία γωνιά,

να κάθομαι και να παρακολουθώ το δράμα;

Aς υπνοβατείς..

..μόνο όταν πρόκειται για όνειρο,

η ζωή σου σε θέλει να ξυπνάς..

Μην ελπίζεις..

Μην ελπίζεις άλλο..

Η ελπίδα είναι ακόμη ένα κατασταλτικό,

όπλο του συστήματος.. 

.. Γίνε η δράση της απουσίας της...

Επέτειος..

Δεν με πληγώνεις γιατί  με προδίδεις 

αλλά γιατί μου θυμίζεις τους προηγούμενους..

Συναισθήματα

Τα συναισθήματα που αισθάνεσαι,

δεν σου ανήκουν.

Φτιαχτήκαν για τους άλλους..

Σε θέλω..

Σε θέλω σημαίνει, μαζί με τα όνειρα σου..

Απουσία

Τι κι αν σε άγγιζα τι κι αν σε μύριζα

τι κι αν σε κοίταζα βαθεία..

Τώρα κατάλαβα.. 

Πως ήτανε για τις στιγμές,

που θα σ΄ είχα μόνο σ΄απουσία..

Η δικτατορία του σοφού..

Μια φορά και έναν καιρό,

καθώς κοιμήθηκα είδα στο όνειρο μου,

πως έγινα για μια ήμερα ο βασιλιάς όλου του κόσμου.

Χαρούμενος από την ευκαιρία να φτιάξω κάτι ιδανικό,

επέβαλα μόνο έναν νόμο,

που υποχρέωνε τους ανθρώπους

να νιώσουν ότι είναι ελεύθεροι ..

Δεν μπορεί είπαν οι πιο πολλοί, 

..πάει τρελάθηκε ο βασιλιάς.

Κάποιοι άλλοι είπαν,

εσείς είστε οι τρελοί δεν το βλέπετε ότι μπορούμε

και χωρίς αυτόν να συνυπάρξουμε!

Μισή ήμερα δεν πέρασε να ρίξουν, 

την δικτατορία του σοφού όπως ειρωνικά την είπαν.

Και έβαλαν κάποιον άλλον για να τους κυβερνήσει..

Πηγαίνοντας το πρωί προς την δουλειά μου,

φαινόταν τόσο τραγικά αστείο, 

μέσα σε όλη την μοναξιά μου.

Να κοιμήθηκα, ο βασιλιάς του κόσμου

και να ξύπνησε..ο βασιλιάς ο εαυτός μου.

Αρνούμαι..

 Αρνούμαι να με χειραγωγήσεις.

Αρνούμαι να με καθοδηγήσεις.

Αρνούμαι να μου κάνεις υποδείξεις.

Αρνούμαι να απελευθερωθώ 

από εγκλωβισμούς στην τελετή της λήξης..

Αρνούμαι να με υποτάξεις.

Αρνούμαι να μου φυτρώσεις στο μυαλό,

τις ιδανικές σου τις διατάξεις.

Αρνούμαι να μου λες.

Αρνούμαι να σε ακούω.

Αρνούμαι να με γεμίσεις με ενοχές.

Αρνούμαι να σε υπακούω.

Αρνούμαι να σε αποδεχτώ.

Αρνούμαι και να σε διαδεχτώ.

Αρνούμαι να σου δείξω το πως.

Αρνούμαι να σε φτάσω στο γιατί.

Αρνούμαι να γίνω ο εχθρός.

Αρνούμαι να με δεις σε φυλακή.

Αρνούμαι να σωπάσω κι ας γίνομαι πικρός.

Αρνούμαι να με δεις να σουτάρω, 

στις γωνιές των δρόμων.

Αρνούμαι να καταταχτώ, 

σε σώμα παρανόμων.

Αρνούμαι να συζητώ,

σε καφενεία για την μπάλα 

ενώ κάποιοι θα μου ετοιμάζουν μια κρεμάλα.

Αρνούμαι να κοιτάζω από το παράθυρο 

τα χρόνια καθώς θα περνούν στο άπειρο..

Αρνούμαι την μέρα που θα με εκτελείς

να μη σε κοιτάξω βαθεία στα μάτια 

αφού θα σπείρω μέσα σου ότι θα σε σπάει σε κομμάτια..

Αρνούμαι σημαίνει η τιμή μου,

να ζήσω θέλησα απλά,με την υπόληψη μου.

Και όχι να πεθάνω εντεταλμένα,

αλλά αρνούμε και να ζήσω, 

έτσι όπως εσένα..

Αρνούμαι να έχω κι εσένα άχρηστε,

έτσι απλά για να υπάρχεις 

χωρίς κάτι στη ζωή σου

να καταφέρεις να αδράξεις..

Αρνούμαι..τι υπέροχη λέξη να την λες 

και να την πράξεις..

Πόλεμοι εμφύλιοι..

Προσοχή μην σας γελάσουν πάλι,
οι πόλεμοι που ήρθανε ήτανε όλοι εμφύλιοι..
Από τότε που οι άνθρωποι ξέχασαν πως είναι αδέρφια.

Μου λείπεις!

Μου λείπεις,άλλον έναν θέλω..
όχι γιατί δεν μπορώ μονάχος μου,
αλλά για να μοιραστώ μιαν επανάσταση..
Έλα και στο υπόσχομαι να βρούμε
πως και οι δύο μπορούν..
Μου λείπεις,άλλον έναν θέλω..
Άλλον έναν θες και συ.
Έλα ακόμη και οι δύο,
θα είμαστε πολλοί..
Αρκεί μόνο να έρθεις,
αρκεί να μη χαθείς και συ..


.. αφιερωμένο σε αυτούς που γρηγορούν στην ζωή τους και ξεσηκώνονται  με  αγώνες απελευθέρωσης κάθε είδους 
και  με λύπη γι αυτούς που χάνονται..

Βαθειά την πίστη..

Κλειώ συγχώρα με δεν έμαθα ποτέ

για τα ρεύματα και την τάση των καιρών.

Μέσα μου  όμως φύλαγα βαθειά την πίστη,

στα γραφόμενα του κόσμου των σοφών.

Το θέλω το βαθειά με το ει

και όχι με το ι.

Γιατί όσο πιο βαθειά βυθίζομαι,

τόσο με τα θεία θ΄ αντικατοπτρίζομαι..

Και αν φανατίζομαι καμιά φορά με τις ιδέες,

είναι που οι ποιητές παντα ήταν τόσο φανερά

οι προφήτες στην θρησκεία της τέχνης..

Γιατί κάποιοι τους το μάθανε από παιδιά,

να μην κλείνουν τις καρδίας τους τις κεραίες..

Το ελάχιστον της αλήθειας του κόσμου μας..

Όχι δεν είμαι απαισιόδοξος,
η πραγματικότητα που μας γέννησαν είναι..
Πέρασε και η ηλικία που ακόμα ζούσε ο θεός,
ήρθαν και τα χρόνια της αμφισβήτησης.
Και να που φτάσαμε λοιπόν στο αδιέξοδο της ύπαρξης μας.
Ποιος είμαι που πάω και απο που έρχομαι;
Μετά το γνώθι σαυτόν δεν βγήκε κανείς να μας πει τι θα κάνουμε..
Μπορεί να φταίει βέβαια που δεν το κάναμε θρησκεία..
Όχι δεν είμαι ακόμα ένα ψυχάκι συνωμοσιών,
αυτοί πάνε να μας αναδιοργανώσουν τα οράματα.
-Άσε μας ρε φίλε με τις φιλοσοφίες σου,να ζήσω θέλω!
μου είπε κάποιος την ώρα που πήγα να του εξηγήσω
ότι ξέμεινα από ψευδαισθήσεις..
Έτσι κάποια βράδια που με παίρνει το παράπονο
λέω στον εαυτό μου,ευτυχώς που γεννήθηκα φτωχός
για να μπορώ να νιώσω,
το ελάχιστον της αλήθειας του κόσμου μας..
Ας μη γελιόμαστε αν τα ΄χα..δεν θα με αφορούσε ούτε λίγο.
Όμως κάποια πρωινά που χω καθάριο το μυαλό
αυτοαναιρούμαι ο χαζός και καταλήγω,
ότι η φιλοσοφία  ειναι το χόμπι των ενσυναίσθητων..
Πόσο κρίμα τα μόνα γήπεδα που μας απέμειναν για να το παίζουμε,
να είναι τούτα των αναίσθητων..

Όχι δεν είμαι καλά.

Μια μέρα έτσι καθώς περπατούσα 
μου αποκρίθηκε ένας γνωστός μου.
-Καλημέρα τι κάνετε είστε καλά;
-Όχι κύριε δεν είμαι καλά!
-Μα γιατί μου λέει τι έχετε;
σκέφτομαι,άρα δεν είμαι καλά..

Ο κύριος Νορμάλ.

Ακούγεται ότι ήταν Γάλλος,

άλλοι είπαν ότι δεν είχε ποτέ πατρίδα άνηκε παντού.

Μυστήριος τύπος ταξιδιώτης και πολίτης του κόσμου.

πόσοι φαντασιωνόντουσαν πως ήταν σαν αυτόν.

Λένε ότι είναι ο ιδανικός τύπος ανθρώπου

Άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν θα μπορούσε

ποτέ να υπάρξει ένας τέτοιος ανάμεσά μας.

Υπήρχε πάντα μες τις συζητήσεις μας

όμως κανείς μας δεν τον είδε μέχρι τώρα.

Ντοκουμέντα και φωτογραφίες ποτέ δεν υπήρξαν,

μόνο υποθέσεις του στυλ:δεν έλεγε πολλά 

δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν,ο λόγος του υπόσχεση 

και πάντα βάδιζε με το μέτρον το άριστον.

Κάποιοι είπαν ότι τον επινόησαν κάποιοι άλλοι

γιατί θέλουνε όλους να τους κάνουν σαν αυτόν.

Είναι πολλοί που προσπάθησαν να τον βρούνε

και κάπου μέσα τους..

Αν κάποιος ακούσει ή δει κάτι να προσέξει 

γιατί ίσως να ΄ναι και επικίνδυνος!

Προσοχή διαδώστε το παντού,

καταζητείται κύριος νορμάλ..

Θα γράφω..

θα γράφω ακόμα και να μας πάρουνε τις λέξεις,
ακόμα και αν αμφισβητηθεί και η τελευταία έννοια,
ακόμα και αν οι μαύροι ωκεανοί του σύμπαντος
καταφέρουν να καταπιούν τον ήλιο και χαθεί το φως
..θα γράφω
Μη με ρωτήσεις πως η φύση έχει τον τρόπο της..
Τι κι αν τα λόγια μοιάζουν με τους ανθρώπους που δεν γίναμε
και τους βλέπουμε να ζουν μια ζωή που δεν ζήσαμε.
Τι κι αν τα ρούχα που φοράνε
είναι βαμμένα με το πρέπει και το μη.
Θα κάνω σου λέω την ανατροπή,
θα γράφω με το αίμα του κάθε ποιητή.
Στάσου και μόλις βγάλω το σχολείο της έκφρασης 
και γίνω πτυχιούχος της πλήρης άγνοιας 
θα τους εκδικηθούμε μαζί..
Εκείνη τη μέρα θα γελάσω δυνατά να με ακούσουν οξυδερκείς 
και μορφωμένοι απ τα σχολεία της απαίδειας 
που τους πήραν ανθρώπους μετά ψυχής
και τους παρέδωσαν εξειδικευμένες μηχανές αναίδειας..
Σου είπα και πριν τα λόγια είναι οι ανθρωποι που δεν γίναμε
και η τέχνη οχυρό αντίστασης γι αυτό θα γράφω..
Τι θα γράφω μη με ρωτάς είναι απλό για σένα και για μένα..

Τώρα ξέρω πως να σε μεγαλώσω..

Κάποτε θα μάθεις να με συγχωρείς  
που σκέφτομαι σήμερα να σε φέρω στον κόσμο μου

μα νιώθω πως οφείλω από τώρα να στο πω,

δεν θα το κάνω για μένα φιλοδοξία ποτέ μου δεν το είχα..

Είναι η ώρα και ο καιρός που σε χρειάζομαι όμως μικρό μου.

Ο κόσμος γύρω μας καταρρέει ξέρεις 
και οι άνθρωποι βυθίζονται στην θλίψη.

Είμαι ανίκανος να τον στηρίξω και είμαστε πλήθος τέτοιοι..

Η συνείδηση μου σε αποζητά και μας καλεί σε ένα νέο χρέος,

αυτή μου πε να γεννήσω επαναστάτη κι οχι αθώο,

δεν χωράνε άλλοι μάτια μου αθώοι είναι τόσοι πολλοί..

Εσύ δεν θα παίξεις ακριβό μου δεν θα μεγαλώσεις σαν παιδί,

δεν θα κρατήσουν τα χεράκια σου παιχνίδια μα όπλα και μαχαίρια..

Εσύ δεν θα γίνεις σκλάβος των αφεντικών,είμαστε και κεί πολλοί!

Τα πρωινά που θα περνούν θα εκπαιδεύεσαι για πολέμους,

τα μεσημέρια που θα βρεθούν θα σου μιλάω για τον Τσε 
τον  Παναγούλη και για ιδανικά που πρέπει να πεθάνεις.

Τα βράδια μόνο που θα τύχουν να κοιμάσαι 
θα μπορείς να ονειρεύεσαι ότι θες.. 

Δεν θα γελάς και δεν θα χαίρεσαι 
γιατί από νωρίς θα φροντίσω να μάθεις 

πως για να γελάσεις και να χαρείς πρέπει να ελευθερωθεί και ο τελευταίος και είναι πλήθος μάτια μου και αυτοί..

Ο πόνος για σένα θα ναι η λύτρωση,δεν θα φοβάσαι ποτέ 
θα φροντίσω να μην ακούσεις για την λέξη..

θα σε αγαπήσουν οι αδύναμοι και θα σε τρέμουν οι ισχυροί,

συγνώμη μάτια μου κλαίει η ψυχή μου μα τώρα ξέρω πως να σε μεγαλώσω..

Αφύπνισης,ώρα τώρα..

Μη βάλετε το ξυπνητήρι την μέρα που είναι να πεθάνεται..

Ιδιοκτήτης σκέψεων..

Φοβάμαι.. σ΄ακούω συνέχεια να το λες..

φοβούνται οι νεκροί τον θάνατο;

Κι όλοι αυτοί οι ήρωες πόσο μόνοι πέθαναν αλήθεια;

Καλά δεν το έμαθες ακόμα η αλήθεια δεν είναι η αλήθεια,

γιατί η μισή είναι γεμάτη ψέμα..

Θα ρθει μια μέρα που δεν θα διαπραγματεύονται τα όνειρα μας

Θα το δεις θα ρθει μια μέρα που δεν θα νιώθουμε αποκοπή,

θα ρθει μια μέρα που θα  συμβιβαστούμε με τον θάνατο 

και θα καταφέρουμε τα πάντα..

Έτσι αδιάφορα οπως περνάει κι η ζωή μας κάτι κατάλαβα,

είμαστε καταδικασμένοι να παλεύουμε ανεπιτυχώς να γίνουμε συναίσθημα..

Ας τα πάρουν όλα θα βρούμε και αλλού να χτίσουμε ιδέες και οράματα

σ΄ άλλη γη σ άλλες πόλεις σ΄ άλλους κόσμους..

Δεν το ΄μαθες ούτε αυτό; Δεν υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος,

ο μόνος ελεύθερος είναι αυτός που πολεμάει για ελευθεριά..

Αυτόν θα τον πω επαναστάτη

κι ελευθεριά το όνειρο του θανάτου..

Έχουμε δυο επιλογές την αγάπη και τον θάνατο

και μια τρίτη που την κατατάσσω ανυπαρξία..

Και αν ποτέ μου πούνε οτι δεν σου ανήκει τίποτα

δεν με φοβίζει ούτε αυτό,

ξέρω πως οι σκλάβοι ειναι ιδοκτήτες των σκέψεων τους και οι αφέντες

των κατασκευασμένων ιδανικών τους.

Γι αυτό και γω οταν με ρωτούν ποια είναι η περιούσια μου δείχνω 

κάποιους από τους τίτλους κατοχής που περήφανα δηλώνουν 

πως είμαι και γω ένας μεγιστάνας ιδιοκτήτης σκέψεων,

μέσα σε μια ψυχή που θα αγωνιά και θ΄αγωνίζεται..

Σχεδόν τριάντα φύλλα..

Σε σκότωσαν μα εσύ περήφανα αργοπεθαίνεις
λίγο πριν ν΄ ανθήσουν και τα τριάντα σου φύλλα.
Έκανες τόσο μακρύ ταξίδι από την γη σου τρυφερό μου,
για να βρεθείς αντιμέτωπο με τις προσδοκίες μας.
Μα τον θεό τόσο κόκκινο ποτέ δεν βρήκα..
'Εγινες το απόλυτο σύμβολο
του έρωτα της επανάστασης και του πάθους.
Άλλοτε βρέθηκες σε κάποιο ξενοδοχείο,
σε μια διαδήλωση,σε κάποια χέρια,
στην αίθουσα μιας δίκης,σε κάποιον τάφο
και άλλοτε να αγναντεύεις κάποιο σούρουπο..
Είσαι η φύση που μας έδειχνε τον δρόμο..
Σε προσκυνώ αθάνατο άνθος της κάθε ελπίδας μας.

Έκρυψαν τα όπλα..

Έκρυψαν τα όπλα μάτια μου γι αυτό δεν βλέπεις πόλεμο,
σε γέμισαν με πληροφορία για να μην αντιδράσεις ποτέ.
Σε άδειασαν με στρεψοδικία για να μη δεις την αντικειμενική αλήθεια..
Έκρυψαν τα όπλα μάτια μου για να μην αντιμετωπίσουν την τιμή σου,
σε γέμισαν με ψεύτικα οράματα για να σε κατηγορήσουν οτι εσύ δεν προσπάθησες.
Σε άδειασαν με ψεύτικα νούμερα χρέους..
σου έδωσαν και αριθμό να γίνεις κι εσύ ένα..
Πρόσεχε πόλεμο δεν θα δεις ποτέ έκρυψαν τα όπλα,
δεν τα βλέπεις γιατί τα εμβολίασαν στο μυαλό σου..
Κι όταν μια μέρα καταφέρεις να ξεφορτωθείς την προπαγάνδα τους,
θα γίνεις αυτό που φοβούνται..

Πάει κι ο Σ.ΠΑ.ΕΙ ..

Μετά από αιώνες πολέμων και ατελείωτων συνεδριάσεων,
δίχως να επιφέρουν καμιά λύση..
Ο σύλλογος μας κατέληξε ομόφωνα στην άμεση διάλυση του
με μια ακόμα πρόταση:


΄΄Τα πράγματα είναι απλά για να συμβιώσουμε αρμονικά
χρειαζόμαστε έναν πλανήτη για τον κάθε άνθρωπο..΄΄

Σ.ΠΑ.ΕΙ. (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΝΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ..) 

Ζηλεύω..

Ζηλεύω τα πρωινά που δεν ξύπνησα στο πλάι σου..

Ζηλεύω και τις νύχτες που σε καποιον άλλον,

κοίμισες τον πόθο σου ..

Ζηλεύω τα καλοκαίρια που αντίκριζες τον ήλιο μόνη.

Ζηλεύω και τους χειμώνες που τα σκεπάσματα

δεν ζεσταίνανε κάτι από την αγκαλιά μας..

Ζηλεύω τους δρόμους που περπάτησες

κι αγνάντευες το τώρα σου..

Ζηλεύω και τους δικούς σου

που σε παίζανε στα χέρια τους..

Ζηλεύω τις στιγμές που δάκρυσες

και δεν ήμουν εκεί να κοίταζα τα μάτια σου.

Ζηλεύω και τις στιγμές που γέλασες 

και δεν ήμουν εκεί να χάζευα τη λαχτάρα σου για ζωή..

Ζηλεύω που δεν σε είχα από πάντα..

Ξέρω φαίνεται κουτό μπορείς να πεις κι αστείο

μα ήταν τόσες οι φορές που το ένιωσα..

Μα πιο πολύ ζηλευω την αιωνιότητα

τις άυλες διατάσεις και τα τοπία του χάους,

που κάποτε θα ανήκεις και δεν ξέρω

αν θα μου επιτρέπεται ακόμα να ζηλεύω..

Γέμισα με πράγματα..

Δούλεψα σκληρά και αυτό το μήνα

κέρδη να αποκομίσω πιότερα,

το φτωχό μου το δωμάτιο

να γεμίσω με καινούρια πράγματα,

λειτουργικά κι ανώτερα.

Πήρα τόσα να΄χω να με απασχολούν

μέχρι και τηλεόραση φανταχτερή

ιντσών΄52 μου ΄παν ότι θα δω

και σε 3-D τους νεκρούς του ΄22..

Το φτωχό μου το δωμάτιο,

γέμισα με πράγματα..

λειτουργικά κι ανώτερα

μα πως ξέχναγα τόσο καιρό να γεμίσω 

με συναισθήματα ενδότερα..

Γέμισα με πράγματα..

πόσο πλούσιο τώρα μου μοιάζει;

Μέσα μου όμως έχω μια φτωχή

τιμή που με αηδιάζει..

Γέμισα με πράγματα..

αδειάζοντας την ψυχή μου

και συνεχώς αναρωτιέμαι,

μήπως με παρέσυρε η εποχή μου;