Στην άκρη ενός δρόμου..

Στην άκρη ενός δρόμου είδα ένα νεκρό περιστέρι,
στάθηκα για μια στιγμή και είδα πως είχε σκεπάσει με τις φτερούγες του το κεφάλι του σαν να ΄θελε να κρυφτεί απ΄ τον χαμό του.
Μα καθώς περνούσε η μέρα δεν έφυγε από μέσα μου
και σκευτόμουν όλα αυτά που δεν διεκδικώ στη ζωή. Σκευτόμουν ακόμα πως ο άνθρωπος μπαίνει σε πολλούς δρόμους και επιλέγει διάφορα μονοπάτια για να βαδίζει απλά προς μια κατεύθυνση και μετά ήρθε πάλι στον νου εκείνο το περιστέρι που πετούσε μέχρι το τέλος του ελεύθερο στον ουρανό. 
Σκεύτηκα πάλι πόσο ουρανό έχω προσπαθήσει να αγγίξω πριν πεθάνω.
Ξαναπέρασα τελικά από κείνο το σημείο που το περιστέρι κείτονταν νεκρό,μα δεν ήξερα πια αν είμαι πιο νεκρός εγώ ή εκείνο το περιστέρι..

Έκτακτη είδηση

Δεν μπορώ να κοιμηθώ εξάλλου ποτέ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πραγματικά πως να γίνεις φίλος με κάτι που σου κλέβει ζωή,απ΄ τη άλλη δεν ξέρω ούτε και αν ξύπνησα ποτέ ίσως και η ζωή μου να ΄ναι και ένα διάλειμμα ανάμεσα στα όνειρά μου κι αν τελικά όλα αυτά τα όνειρα είναι φόβοι και ΄γω τα λέω όνειρα τότε σίγουρα έχω φτιάξει μια εξιδανικευμένη ψευδαίσθηση.Κάποιος πρόσφατα μου ΄πε πως έχω ταλέντο και αμέσως σκευτικά πως είναι το πιο δυνατόν να πεθάνω γεμάτος δυνατότητες.Θάνατός και οι ίδιες οι σκέψεις..
Θα ζήσω όμως με έναν θάνατο προσδοκίας όλων αυτών των δυνατοτήτων και νιώθω ήδη μια ηδονή που ξέρω πως δεν είμαι μόνος σε αυτή την παραζάλη που ονομάζω αλήθεια,μα αλήθεια τι θα ταν η αλήθεια δίχως ψέμα; Δεν θα ταν ακόμα ένα ψέμα; Μόλις είπα μόνος, μα γι αυτό δεν αποτυγχάνουν και κάθε είδους συλλογικότητες γιατί μπαίνεις με την προϋπόθεση να μη μένεις μόνος..
Aυτοί που κατανοούν σιωπούν λένε μερικοί και ΄γω πολλές φορές το λέω και κρύβομαι ανάμεσά τους.
Μα πως να αρθρώσεις λόγο απέναντι στο χάος;
Πελάτες του συστήματος θα είμαστε όπως και να το δεις.Η ελευθεριά σήμερα είναι το να διαλέξεις, η ψευδαίσθηση της επιλογής.
Είσαι ταυτόχρονα σκλάβος και καταναλωτής και ελεύθερος, εμεταλευτής και εμεταλευόμενος,πλάκα έχει το αποφασισα.Πάντα ήταν η πατρίδα η θρησκεία και η οικογένεια οι μεγαλύτερες πολυεθνικές μας αλυσίδες.
Και τα παιδιά θα πεις αυτά τι φταίνε,όχι δεν φταίνε εσύ φταις επειδή εικάζεις πως είναι δικά σου.Η ανάγκη του ανήκειν αυτό που όλοι γνωρίζουμε,ως ο πολιτισμος τους είδους μας κι όλα αυτά επειδή δεν αφέθηκες να συναντηθείς με κάτι από το θείο μέσα σου.
Θα μου πεις τώρα τι είναι θεός δεν υπάρχουν λέξεις για να αποτυπώσουν αυτό που υπονοούμε και που ταυτόχρονα αγνοούμε.Και επιτέλους ας το αναλογιστούμε οι λέξεις πάντα ήταν Μ.Μ.Ε δηλαδή η απόλυτη παραπληροφόρηση στο συμπαντικό καθεστώς..
Όχι μη με πεις αναρχικό κι αυτό μια ταυτότητα είναι,ένα συναίσθημα είμαι μια αίσθηση ένας ήχος περαστικός που θα εκδηλωθεί σε κάποια χορδή μιας σονάτας που βάλθηκαν να παίξουν μερικά άστρα.
Έτσι για τη χαρά της αρμονίας έτσι για το τίποτα.
Ότι αυθυποβάλουμε γίνεται και η πραγματικότητα μας δυστηχώς ή ευτηχώς,μα είναι αδιανόητο να μας πετάξαν από το σκοτάδι χωρίς οδηγίες χρήσεως και ζήσεως,υπάρχουν και χειρότερα όμως όπως πάντα και το πιο φριχτό αυτών,
είναι αυτό που ο άνθρωπος ντύνεται τον ανθρωπο. 
Η ζωή δεν είναι ωραία, ποτέ δεν το είπανε σωστά! 
Η ζωή είναι ωραία, γιατί πάντα έχει την προοπτική να την κάνουμε ωραία..
Αυτά!

Το σκοτάδι αυτό που ζούμε
θα μας σκεπάζει όσο εμείς σιωπόυμε..

Κανείς..

Μαρία για ποιον τρέχεις τελικά για σένα ή για το σύστημα; 
Μου ΄παν για μένα, μα δεν ξέρω πια..
Γελούν ακόμα οι άνθρωποι Μαρία;
Γελούν όσο πονούν γελούν.
Μεθούν οι άνθρωποι Μαρία;
Μεθούν όσο στη γη πατούν ζωή μεθούν.
Γυρνάς ακόμα και τους κοιτάς με το όνομα που σου έδωσαν;
Γυρνάω όταν ξεχνάω ότι πραγματικά είμαι 
και μετά πονάω.
Και όταν κοιτάς στον καθρέπτη τι βλέπεις;
Δεν κοιτάω σε καθρέπτες πια
αφου και αυτούς αλλοί τους φτίαχνουν
και τους κάνουν να μοιάζουν αντανακλάσεις μου.
Ποιος να ζει τη ζωή που θα ζούσα λες,
και ποιος ζει τη ζωή που ζω;
Κανείς θα σου λεγα, η απάντηση είναι κανείς..