Τα γεμιστά της Άννας,
ήταν το καλύτερο φαγητό που έφαγα ποτέ μου,ούτε της μάνας ούτε των εστιατορίων δεν μέτρησαν μπροστά σε αυτό το μεγαλείο..Στις γεύσεις λένε πως κρύβονται και οι πιο βαθειές μας αναμνήσεις είναι εκείνες που αποτυπώνονται μέσα μας σαν τα μυστικά που δε θες να εκμυστηρευτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό..
Έτσι και η Άννα χωρίς να το ξέρει έβαζε μέσα υλικά που δεν τα βρίσκεις στις αγορές του κόσμου.
Κανένας ξένος δεν θα μπορέσει να βιώσει αυτή την εμπειρία της Άννας αν δεν νιώσει την ίδια και δεν θα καταλάβει ποτέ τίποτα για αυτήν έαν δεν τη δει μέσα από αυτό το πρίσμα. Η Άννα δεν είναι καλή μαγείρισσα δεν είχε τον χρόνο να ψάχνει τα φαγητά, μα επέλεξε τα γεμιστά για να βάλει όλη της την εσωτερική γνώση..
Τα παιδιά της τα λάτρευαν ασυνείδητα,γιατί την ξέρουν την ζουν, ένας ξένος όμως πως να νιώσει πως;
Για να καταλάβεις την πραγματική τους γεύση πρέπει να την αγαπάς με μια συναισθηματική ωριμότητα δίχως άλλο.Πρέπει να χεις νιώσει τον πόνο της.
Τα λεγα και σένα φίλο που αγαπάει την μαγειρική και όλο μου ζητούσε την συνταγή και δεν έβρισκε κάτι διαφορετικό..
Μα τι να του πω για τα συστατικά που έχουν μέσα την παράδοση ,το αλώνισμα με τους γονείς στα χωράφια κάτω από τον καφτό τον ήλιο, τα ρεμπέτικα τραγούδια τον μπάλο και το ρεπατί,τους κρυφούς έρωτες στα καλντερήμια του νησιού,τον ήλιο και το φεγγάρι και τις ηθικές αρχές που χάνονται μες στους καιρούς. Είναι τόσο παλία τα υλικά που δεν θα βρεις σήμερα, πρέπει ο μάγειρας να ναι παλιός για να βγει αυτό το λίκνισμα των γεύσεων.
Γι αυτό και γω την αγάπησα γιατί ήταν παλιά..
Έχουν όλα τα συναισθήματα που έκρυβε,γιατί γεμάτη αυτή λογική από τις δυσκολίες της ζωής, εκεί έβαζε όλη της την αγάπη μηστικιστικά και ασυνείδητα.
Σπιτίκο φαγητό έχω να φάω από τότε που λέτε, που με φώναζε τις Κυριακές τα μεσημέρια.
Με έχουν φιλέψει και σε άλλα σπίτια από τότε αλλά λένε πως σπίτι σου είναι εκεί που είναι κι η καρδιά σου.
Γεμιστά ποτέ από τότε δεν θα δοκίμαζα μιας και το αποφεύγω να μου χαλάσει αύτη η αίσθηση τέτοιων γεύσεων.
Έτσι και γω αποδίδω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτήν γευστική μαγεία ,στο ταξίδι της γεύσης και της αίσθησης που έκανα μαζί της.
Αν βρείτε ποτέ μια Άννα να την προσέχετε σαν το πιο θαυμαστό έργο τέχνης και να την διατηρείτε σαν το πιο σημαντικό εύρημα ενός μουσείου.
Έτσι άστεγος κι απόψε που περιφέρομαι στον κόσμο τούτο με έπιασε μια άσβεστη πείνα και έχει να με καλέσει και καιρό..
Και τι δεν θα έδινα ρε Αλέκο να ξαναφάω απ αυτό το φαγητό..
Ένας ξένος..
