Κάποτε γνώριζα ένα παιδί..

Κάποτε γνώριζα ένα παιδί που ήταν,

διαφορετικό απ΄ όλα τ΄ άλλα.

Προσέγγιζε τους πάντες με αγάπη

και όλοι τον ήθελαν κοντά τους,

γιατί τους έβγαζε ότι όμορφο ΄κρύβαν μέσα τους.

Είχε την όψη του Χριστού και τα λόγια του σοφίες.

Μια μέρα ήρθε εκείνη και μια μέρα έφυγε..

και του τα πήρε όλα.

Τώρα λέει πως η ευτυχία είναι η χειρότερη μορφή ψευδαίσθησης
και στην κορύφωση της χαράς συναντάς την ατμόσφαιρα της θλίψης..
κάθε φορά που την θυμάται σηκώνει το ποτήρι!

και όποτε τα πίνουμε μαζί του θυμίζω ποιος ήταν
και ότι κάποτε γνώριζα ένα παιδί όπως εκείνον..

                                                   για έναν φίλο..