Ζηλεύω..

Ζηλεύω τα πρωινά που δεν ξύπνησα στο πλάι σου..

Ζηλεύω και τις νύχτες που σε καποιον άλλον,

κοίμισες τον πόθο σου ..

Ζηλεύω τα καλοκαίρια που αντίκριζες τον ήλιο μόνη.

Ζηλεύω και τους χειμώνες που τα σκεπάσματα

δεν ζεσταίνανε κάτι από την αγκαλιά μας..

Ζηλεύω τους δρόμους που περπάτησες

κι αγνάντευες το τώρα σου..

Ζηλεύω και τους δικούς σου

που σε παίζανε στα χέρια τους..

Ζηλεύω τις στιγμές που δάκρυσες

και δεν ήμουν εκεί να κοίταζα τα μάτια σου.

Ζηλεύω και τις στιγμές που γέλασες 

και δεν ήμουν εκεί να χάζευα τη λαχτάρα σου για ζωή..

Ζηλεύω που δεν σε είχα από πάντα..

Ξέρω φαίνεται κουτό μπορείς να πεις κι αστείο

μα ήταν τόσες οι φορές που το ένιωσα..

Μα πιο πολύ ζηλευω την αιωνιότητα

τις άυλες διατάσεις και τα τοπία του χάους,

που κάποτε θα ανήκεις και δεν ξέρω

αν θα μου επιτρέπεται ακόμα να ζηλεύω..